jako neurotyczna, przesadzająca z alkoholem, bojąca się podjąć jakąkolwiek samodzielną decyzję, ale kontestująca wszystko Ritter, Hajewska jest prześwietna. Cieszę się, że wciąż jeszcze można ją oglądać w Krakowie. Albo można było, bo ciężko stwierdzić, czy np. Nie-boska wróci do repertuaru w następnym sezonie. Hajewska w duecie z Czarnikiem jako hrabia Henryk są naprawdę fantastyczni. Szczególnie w scenie konfrontacji Henryka z Pankracym. Mogłabym to oglądać cały czas i by mi się nie znudziło. Z jej warszawskich ról widziałam ją tylko jako Sidonię de Verdurin we Francuzach Warlikowskiego. Obsadzona trochę nie po warunkach (powieściowa Sidonia Verdurin była po prostu starą, ograniczoną, ale przebiegłą ropuchą), ale stworzyła postać dużo ciekawszą, niż jej książkowy pierwowzór. A mówimy tutaj o adaptacji Prousta. Jak to nie jest osiągnięciem, to nie wiem, co nim jest.