Jak Matthew McConoughey.
Zaczął ambitnie: w "Możesz na mnie liczyć", by potem przez całą dekadę raczyć widzów jednymi z najgorszych filmów
w historii:
"Ostatni bastion", "Szyfry wojny" Johna Woo,
"Szkoła stewardess" z Gwyneth Paltrow,
"Dziś 13, jutro 30" z Jennifer Garner,
"Jak w Niebie" z Reese Whiterspoon,
"Z ust do ust" z Jennifer Aniston,
"Nocna randka"...
Filmami tak złymi, że nikt już o nich (bo i po co?), nie pamięta. Dlaczego w nich zagrał? Czyżby szukał żony? Partnerki
ładne, zgrabne, ale czy to wystarczy?
Na brak pieniędzy narzekać nie mógł, na jakość tekstów i współpracowników również (patrz równolegle realizowane:
"Tatuaż" Jane Campion, "Zakładnik" Michaela Manna, "Zodiak" Davida Finchera, "Moje życie beze mnie" Isabel Coixet,
"Miasto ślepców" Fernando Meirellesa, "Zakochany bez pamięci" Michela Gondry).
Po co więc robił jednocześnie robił te kupy?
Być może nigdy nie chciał być szanowany? Być może nigdy nie był ambitny?
Proszę mnie źle nie zrozumieć. Szanuję np. gatunek komedii romantycznej, uważam, że jest jednym z trudniejszych,
bardzo trudno zrobić w nim coś szlachetnego, ale od czasu do czasu się to udaje ("Notting Hill", "To właśnie miłość",
"Dziewczyna z sąsiedztwa", "Pod słońcem Toskanii", "Rodzinny dom wariatów", a nawet "O północy w Paryżu" to takie
właśnie szlachetne przykłady). Można? Można!
Markowi nie udało się zagrać w takiej komedii romantycznej nigdy. Jego komedie są do bólu przewidywalne,
pretensjonalne, ckliwe, sentymentalne i po prostu głupie.
Dowiódł tym samym, że jest aktorem, którego należy omijać z daleka. Wszystkie te kupy zrobił sam!
I to nie po to, by się wybić, ale by zbrukać to co osiągnął na samym początku. Miał talent i Hollywood natychmiast to
docenił, wyciągnął do niego rękę. Pracował z najlepszymi i po prostu mądrymi ludźmi (Campion, Mann, Fincher). Miał
talent, ale wolał rozmienić go na drobne, by stać się na dekadę pośmiewiskiem.
I dlaczego?
Dla pieniędzy?
Przecież czeki za udziały w filmach Manna i Finchera musiały być satysfakcjonujące.
Wychodzi na to, że był po prostu patentowanym matołem.
Albo nigdy nie zależało mu na szacunku, na widzach, na sztuce. Chciał być komercyjną łajzą. Chciał się po prostu
dobrze bawić, a że widzowie nie bawili się na jego skądinąd rozrywkowych filmach to mniejsza.

Gdy kupy, której narobił było już tak wiele, że wylewała się z sedesu, Mark, nie wiadomo jak to wytłumaczyć, zgodził
się zagrać we "WSZYSTKO W PORZĄDKU" Lisy Cholodenko.
Może się nudził?
Prawdą jest jednak, że efekt przeszedł najśmielsze oczekiwania. Mark nie usiłuje się podobać, nie mizdrzy się do
widza, nie zależy mu na pochlebstwach! Przypomniał sobie, że aktorstwo to może jednak coś więcej niż po raz n-ty
obnoszenie miny zbitego psiaka.
Może aktorstwo zaczęło sprawiać mu przyjemność?
Nie wiadomo, co dziś nim motywuje. Ale cieszą udane wybory i występy w co prawda tylko rozrywkowych ale wreszcie
udanych filmach: "MŚCICIELACH" i "Iluzji".
Może zapragnął odmiany?
Nieważne. Ważne, że powoli przestaje być synonimem złego kina. Że na nic się już nie sili, bo jest po prostu za stary.
Idzie w dobrym kierunku. Późno, bo późno (jego kariera od początku mogła wyglądać jak inaczej, szlachetniej), ale nic
to.
Lepiej późno, niż wcale.