To, że Pasolini był inteligentnym i błyskotliwym twórcą (jego wymieniona w dyskusjach "Teorema" jest na pewno tego dowodem) nie może, moim zdaniem, usprawiedliwiać go z życia prywatnego. Był pedrylem, to jest fakt, nie był "wzorem do naśladowania", raczej ofiarą własnego przekraczania granic. Widoczny geniusz i dobre strony jego twórczości (mnie osobiście ciekawi relacja między jego uduchowieniem, a poglądami socjalistycznymi, to jest dość wyjątkowe, a także kwestie psychologiczne) nie są tutaj żadnym wytłumaczeniem. To jest moim zdaniem ważne, że sztuka nic nie usprawiedliwia i artysta, nawet mocno eksperymentujący, powinien jako człowiek zachować twarz.