Polski aktor teatralny i filmowy. Syn malarza pokojowego. Już w wieku 10 lat występował w Teatrze Polskim w Warszawie, w przedstawieniach amatorskich i dla dzieci. W 1927 roku zadebiutował w filmie. Był to "Zew morza" Henryka Szaro, w którym Fijewski wcielił się w postać młodego Stacha. W 1936 roku ukończył Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej. 

Przed wybuchem drugiej wojny światowej występował w objazdowych teatrach dla dzieci, a także na scenach teatrów Warszawy (m. in. Ateneum) i Sosnowca. Przed 1939 rokiem zagrał w 21 filmach, w których odtwarzał głównie drugoplanowe postacie sympatycznych, wesołych łobuzów; sprytnych, szlachetnych chłopców z nizin społecznych. Dzięki charakterystycznej powierzchowności zyskał miano "złotowłosego urwisa ekranu". Duże uznanie zdobył sobie rolą warszawskiego gazeciarza w "Legionie ulicy"Aleksandra Forda. Sukcesy artystyczne osiągnął grając we "Florianie" i "Kłamstwie Krystyny". W 1940 roku trafił do obozów koncentracyjnych w Oranienburg i Dachau, skąd udało mu się wydostać rok później.

Po wojnie występował w Teatrze Współczesnym w Warszawie. Stopniowo wszedł do rzędu najwybitniejszych polskich aktorów filmowych. Był mistrzem aktorstwa realistycznego. Postacie, w które się wcielał są zwykle pełne godności, często tragiczne, wzruszające widzów. Wystarczy wspomnieć jego najdoskonalsze kreacje: Rzeckiego w "Lalce" Hasa i Kubę z serialu "Chłopi" J. Rybkowskiego. Ogromną popularność zdobył odtwarzając tytułową rolę w komediach o panu Anatolu, a także jako Czereśniak w "Czterech pancernych i psie" K. Nałęckiego. W radiowych "Matysiakach" stworzył popularną postać Grzelaka.