Recenzja filmu

Blizna 3D (2007)

"Blizna 3D" ma dwa niewątpliwe atuty. Po pierwsze, i najważniejsze, jest w 3D. Po drugie, wchodzi na nasze ekrany w dzień importowanego z dalekiego kraju święta Halloween. W ten sposób cała ta historyjka nakręcona półamatorskimi środkami ma szansę zaistnieć i może nie tyle przestraszyć, co raczej dostarczyć frajdy, co poniektórym fanom makabry i trójwymiarowych widowisk. W kinie trzech wymiarów świetnie sprawdzają się proste historie. Można nawet zaryzykować, że im prostsze tym lepsze. W ten sposób nie odciągają one uwagi od efektów wizualnych. Pozostawia to też nadzieje, że kina 2D przetrwają nadchodzącą rewolucję w ambitniejszym repertuarze, bo jakoś trudno wyobrazić mi sobie "Szepty i krzyki" Bergmana pochłaniane w specjalnych okularach. Co do historii w "Bliźnie" nie można mieć specjalnie pretensji, inną kwestią pozostaje jej realizacja... Jeżeli ktoś spodziewa się efektów i poziomu wykonania rodem z "Podróży do wnętrza ziemi 3D", to srogo się zawiedzie. Jeżeli ktoś liczy zaś, że rozleje się kubeł krwi i niektóre krople skapną na niego z ekranu, pewnie będzie usatysfakcjonowany. Bądź co bądź, każde święto (jakiego charakteru by ono nie miało) zachęca nas do tego, byśmy patrzyli na winy i grzeszki bliskich przez palce. W horrorach typu slasher wszelkie kończyny są odcinane, więc wcześniej lub później widz będzie musiał spojrzeć prawdzie w jej diabelskie oczy. Historyjka kobiety, która po latach musi zmierzyć się z tragiczną przeszłością (wariat z zakładu pogrzebowego zamordował jej koleżankę), a przy stawić czoła teraźniejszości (wariat morduje nastolatków), zawiera wszystko to, czego trzeba do przyzwoitej zabawy. Oczywiście w tanim kostiumie wilkołaka albo z podświetlaną dynią z przeceny na głowie.