film
Szepty i krzyki
Viskningar och rop1972
1h 31m
Szwecja, początek XIX wieku. Umierająca Agnes spotyka się z dawno niewidzianymi siostrami.
Szepty i krzyki
reżyseria Ingmar Bergman
scenariusz Ingmar Bergman
produkcja Szwecja
premiera 21 grudnia 1972 (Światowa) , 13 kwietnia 2007 (Polska premiera kinowa)
Ranking ról
Trzy siostry spotkały się po latach. Karin i Maria przyjechały do umierającej Agnes. Ciszę w domu przerywają krzyki konającej Agnes. Film pokazuje trzy siostry nieumiejące nawiązać porozumienia w obliczu tragedii, wszystkie pozostają samotne ze swoimi własnymi kłopotami.
Informacje o filmie Szepty i krzyki
dystrybucja Gutek Film
studio Cinematograph AB / Svenska Filminstitutet (SFI)
tytuł oryg. Viskningar och rop
inne tytuły Cries and Whispers Wielka Brytania
Cries & Whispers USA
więcej
Przez chwilę można dostrzec jak martwa Agnes wciąga powietrze tuż przed zmianą ujęcia.
Film kręcono w Mariefred (Szwecja).
Dworek Taxinge-Nasby, w którym kręcono zdjęcia stał przez wiele lat niezamieszkały, zaś użycie go w filmie, w tym pomalowanie ścian na błyszczący czerwony kolor, spowodowało konieczność całkowitej renowacji budynku przez nowych właścicieli.
Uczucie intymnego obcowania z bohaterkami "Szeptów i krzyków" będzie towarzyszyć nam już do końca. Poprzez retrospekcje (wizje?) stopniowo poznamy każdą z sióstr: egocentryczną, schowaną za przygotowanymi na każdą towarzyską okazję maskami, Marię (Liv Ullmann) oraz chłodną, pozornie zamkniętą Karin (Ingrid Thulin). więcej
Podobno ten film został wyśniony przez Ingmara Bergmana. Reżyser wspominał, że przez długi czas prześladowała go wizja czterech kobiet w bieli snujących się po czerwonym pokoju, otacza je duszna i tajemnicza atmosfera, z której wyłania się koszmar. Ten obrazek został rozwinięty i dzięki temu powstał jeden z najbardziej dręczących i przytłaczających... więcej
Znajdź filmy, które mogą Cię zainteresować
Po obejrzeniu kilku znakomitych filmów Bergmana, ten rozczarował mnie zupełnie. Nie porwał ani nawet nie zainteresował swoją historią. Więc jednak Bergman ma wpadki.
Film mocny, faktycznie oddziaływający na psychikę, więc zapytać by można - dlaczego się czepiam tak złośliwie?
Reżyser próbuje przytłoczyć widza obrazem, ale robi to w wyjątkowo prymitywny sposób. Chodzi o to, że dostajemy tu obuchem, konstrukcją cepa, i to faktycznie czuć, bo sceny są dramatyczne. Finezji i polotu w...
