Recenzja filmu

Cedry pod śniegiem (1999)

Nowy film reżysera "Blasku" jest potwierdzeniem jego unikalnej zdolności tworzenia obrazów o ogromnym nasyceniu emocjonalnym. Szczególną rolę odgrywają tu właśnie zdjęcia, niesamowity krajobraz wybrzeży Pacyfiku. Aura, pora roku, jest bardzo istotna dla narracji, jest motorem wydarzeń, służy tworzeniu retrospekcji, zmianom nastroju, dodaje powagi i tragizmu wydarzeniom. Film, będący adaptacja bestsellera Davida Gutersona, jest w dużej części dramatem sadowym, osadzonym w realiach 1950 roku na wyspie, na południowo-zachodnim Pacyfiku. Japończyk zostaje oskarżony o zabójstwo miejscowego rybaka, przyjaciela z dzieciństwa. Rozprawa budzi żywe zainteresowanie mieszkańców, jest tłem dla konfliktu rasowego, odbijającego echa wojny amerykańsko-japonskiej. Poruszony jest tu bardzo ważny fragment historii, kryzysu, który wybuchł po zbombardowaniu Pearl Harbor. Po oficjalnym przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do wojny, w kraju zapanował klimat podejrzliwości w stosunku do Amerykanów pochodzenia japońskiego. W końcu, dekretem rządowym zostali oni umieszczeni w obozach internowania. Społeczność, która kiedyś żyła w miarę zgodnie, podzielił atak na Pearl Harbor. Teraz, po latach, na sali sadowej oskarżony Miyamoto staje się widmem minionych czasów, przywołującym długo skrywane wspomnienia Na tym tle rozgrywa się jeszcze jedna historia. Historia nieszczęśliwej miłości Ishmaela, reportera lokalnej gazety i żony oskarżonego, Hatsue. Łączą ich największe sekrety dzieciństwa, spotkania w wielkiej dziupli starego cedru nad brzegiem morza, pierwsze pocałunki. Ich oficjalne międzyrasowe kontakty były zabronione przez tradycję, ostatecznie rozdzieliła ich wojna. A teraz spotykają się. U niego po latach miłość życia przeradza się w obsesję, trudno mu być obiektywnym w stosunku do jej męża, który staje się rywalem na drodze do serca ukochanej. Paradoksalnie miłość staje na drodze do prawdy, jest demonem, z którym trzeba walczyć, by okazać się człowiekiem. Bohaterowie muszą więc podjąć próbę pogodzenia się z przeszłością, zabliźnienia ran, wyjaśnienia tego, co nie zostało dopowiedziane Wszystkie postacie są bardzo ludzkie, każdy ma swoją historię. Jest tu wielkie bogactwo detali, a cała opowieść jest zagadkowa i bardzo romantyczna. Cały film jest o procesie ujawniania prawdy. Nic nie jest takie, jakie się wydawało, a widz stopniowo poznaje kolejne elementy układanki. Historia pokazuje też, jak dowolne i kapryśne jest samo życie, jak jego przypadkowość jest dla nas ludzi czasem trudna do zaakceptowania. I jak przypadki definiują nasze poczynania, to w jaki sposób wygląda przyszłość Nie jestem fanką ckliwych historii i ekranowych romansów, ale "Cedry pod śniegiem" to film piękny, niezapomniany głównie ze względu na jego wizualną stronę, zdjęcia zapierające dech w piersiach. Dobrze byłoby, gdyby nie zginął w kinach pod nawałem komercyjnej rozrywki