Recenzja wyd. DVD filmu

Ojczym (2009)

Jaki piękny poranek! Prysznic, śniadanko, świeża kawa. Tylko ta posępna muzyka dudni, jakby miała wyłupać w głowie krater. I rzeczywiście, coś jest na rzeczy. W kuchni leżą martwe dzieciaki, w przedpokoju dogorywa zakrwawiona małżonka. Dla bohatera to nie pierwszyzna. Jego sposób na życie jest prosty: uwodzenie rozwódek, wżenianie się w nową rodzinę i grande finale – masowe morderstwo. Właśnie upatrzył sobie kolejne ofiary, przeoraną nieudanym małżeństwem Susan oraz jej synka Seana. Scenerię znacie: wypielęgnowane trawniki, folderowe domki z wielkimi garażami, skąpane w słońcu ogródki z basenem. Zasady gry również są jasne: kto pierwszy zdemaskuje wilka w owczej skórze, dostanie nożem. Kto domyśli się ostatni, stoczy dramatyczną walkę na sprzęty kuchenne.

Obraz McCormicka to remake "Ojczyma" z 1987 roku, filmu klasy B, który na długo przed modą na hollywoodzki rewizjonizm prał brudy amerykańskich przedmieść. Nie był oczywiście żadną krytyką społeczną, tylko przyzwoitym thrillerem, sygnalizującym odrobinę większe ambicje. Tradycyjnie, przeróbka jest nieco słabsza, lecz w ramach konwencji da się ją strawić bez bólu żołądka. Utwór jest stylistycznie zborny, napięcie stopniowane jest wzorowo, znany z serialu "Bez skazy" Dylan Walsh ma charyzmę i adekwatny "wdzięk" psychopaty, a ładniejsza z filmu na film Amber Heard pluska się w basenie i paraduje w bikini. Najkwaśniejsze są zdecydowanie sceny utrzymane w poetyce telewizyjnych kampanii a'la "Zły dotyk", gdy bohater wysyła otoczeniu "niepokojące sygnały", sugerujące jego niecne zamiary.

Podobało mi się także wychłodzenie atmosfery wokół morderczych praktyk bohatera. Nie ma tu ani upajania się sadychą, ani orgiastycznej celebracji martwych ciał, zakrwawionych narzędzi zbrodni i tym podobnych detali. Rach-ciach i po krzyku. Tata na schwał!

Na płycie niezgorzej – gagi z planu, relacja z produkcji filmu, materiał o pracy kaskaderów i komentarze: reżysera, Nelsona McCormicka oraz aktorów, Dylana Walsha i Penna Badgleya.