Był piękny jesienny wieczór. Dzieciaki wściekały się na skraju ciemnego lasu, przyroda gniła i próchniała, mały Krzyś dźgał patykiem skrzydełko motyla. W rogu fotografii przycupnął jakiś śliski typek – chudy, wysoki, w biznesowej marynarce. Dziwny, straszny taki, zamiast twarzy – blada plama. Trochę jak Lurch Adams po skoku na główkę, trochą jak sterany życiem konduktor PKP, a trochę jak krzyżówka topoli z pyskiem Obcego. Dzieci wciąga toto jak Polak grillowaną kaszankę. Lepiej się nim nie interesujcie, bo wtedy on na pewno zainteresuje się wami.
Popularna creepypasta o "Smukłym facecie" (Slender man) – owoc internetowego konkursu na straszną historię – miała ambicje stać się dla epoki YouTube'a tym, czym dla VHS-ów była japońska seria "Ring". Historie o bezlicym humanoidzie pleniły się w sieci w formie legend, łańcuszków i teorii spiskowych – ktoś widział Slendera w Illinois, ktoś inny w okolicach Toronto. Czasami po obejrzeniu viralowego klipu nawiedzał młodych internautów i żądał krwawego trybutu, innym razem szalał w miejskich parkach, a z pleców wyrastały mu dzieciakolepne macki. Radosna twórczość fanowska przyniosła niezliczone mutacje komiksowo-literackie, serię filmów na YouTubie, grę wideo, a nawet jedno prawdziwe, inspirowane legendą morderstwo. Szaleństwo zaczęło się w 2009 roku od postów Victora Surge'a na forum SomethingAwful i dwóch sfabrykowanych retro-fotografii, a obecnie wchodzi w fazę profesjonalnej multipleksyzacji. I chociaż próbowali nas przekonywać, że poprzeczka zostanie zawieszona wysoko, filmową wersję netowej pasty od analogowych łańcuszków z "Ringu" wciąż odróżnia pewien istotny szczegół – japońska seria i jej amerykańskie bękarty to jednak horrory albo dobre, albo przynajmniej przyzwoite. "Slender man" to natomiast pół-, a może nawet ćwierćprodukt straszakopodobny.
Po Davidzie Birke'u – scenarzyście "Elle" Paula Verhoevena – spodziewałem się jednak czegoś więcej niż taśmowej produkcji jump scare'ów, bohaterek cieniutkich jak papier śniadaniowy i ogólnej infantylizacji materiału źródłowego. Jeśli bowiem cały fun slenderowej pasty brał się z nieustannego nadpisywania wyjściowych tropów i zabawy w małego detektywa, to film z premedytacją depcze te zasady. U White'a i Birke'a nie ma nawet cienia szerszego kontekstu, a główną regułą objaśniającą fikcyjny świat jest: "nigdy, ale to przenigdy nie zapalaj świateł w pokoju". Dostajemy więc amerykańskie miasteczko tak typowe, że w filmie nie pada jego nazwa, oraz paczkę nastolatek – Wren, Hallie, Chloe i Katie – które spaja chyba tylko węzeł decyzji producenckiej. Dziewczyny są tak nijakie, że dla spacyfikowania nudy oglądają krążące w sieci wideo o legendarnym Slender Manie, zjawie prześladującej samotne i niedostosowane dzieciaki. Na początku jest oczywiście dużo śmiechu, ale za chwilę pojawiają się wizje, koszmary senne, fascynacja okultyzmem. Żeby umilić nam oglądanie, pierwsza znika najciekawsza członkini paczki – Katie, której ojciec alkoholik snuje się po domu i straszy wspomnieniem dawnej trzeźwości. Pozostałe dziewczyny wpadają na genialny w swej prostocie pomysł – żeby odzyskać przyjaciółkę, postanawiają oddać potworowi coś, co jest dla nich najważniejsze na świecie. I już polowanie na nastolatki możemy uznać za otwarte.
Powiedzieć, że "Slender Man" gwałci zawartą w creepypaście tajemnicę, to nie powiedzieć nic. Tytułową zjawę oglądamy co kilka minut i z każdej możliwej perspektywy: jako drzewko w lesie, mroczną furtę, szalonego bibliotekarza, stalkera ze Skype'a, ogromnego pająka. Obłęd bohaterek to z kolei kalejdoskop najbardziej oklepanych jump scare'owych klisz z kilku ostatnich lat – są i gwałtownie pęczniejące brzuchy ciążowe, i demoniczne twarze w lustrze, nie mówiąc już o czarnych cieczach, chudych i bladych paluchach albo włażących do gęby konarach. Czające się na krańcach ulic mroczne, slenderowe sylwetki nieudolnie przeszczepiono z reformatorskiego "Coś za mną chodzi", ale z ostatniej nowej fali amerykańskich niezależnych horrorów ostały się tutaj wyłącznie ślady estetyczne. Nie ma atmosfery, nie ma bohaterów, nie ma pomysłu.
Zmaterializowany Slender jest jak gumowy bazyliszek z ekranizacji "Wiedźmina" – zjawia się po nic, działa po nic, straszy co najwyżej tandetnym efektem specjalnym. W pewnym momencie film zaczyna zbaczać w kierunku moralnej przestrogi przed tzw. "syndromem Wertera" i nastoletnią podatnością na netowe manipulacje. Tylko po co, skoro wcześniej nie miał nam absolutnie nic ciekawego do powiedzenia na temat fenomenu copypasty, łańcuszków, virali, zaś samego Slendera urealnił i "zdżampskerował" na tysiąc możliwych sposobów? Serio, lepiej wykorzystać te półtorej godziny na samodzielne buszowanie po forach i lekturę fanfików. Filmowy Smuklak to niestety Cienki typek z fantazji hollywoodzkich sknerusów. Żaden potwór, raczej znudzony akwizytor. Zapuka do drzwi, sprzeda bilet, zrobi szybkie "buu!" i już pędzi dalej. Chude łapy precz z takimi standardami!
Popularna creepypasta o "Smukłym facecie" (Slender man) – owoc internetowego konkursu na straszną historię – miała ambicje stać się dla epoki YouTube'a tym, czym dla VHS-ów była japońska seria "Ring". Historie o bezlicym humanoidzie pleniły się w sieci w formie legend, łańcuszków i teorii spiskowych – ktoś widział Slendera w Illinois, ktoś inny w okolicach Toronto. Czasami po obejrzeniu viralowego klipu nawiedzał młodych internautów i żądał krwawego trybutu, innym razem szalał w miejskich parkach, a z pleców wyrastały mu dzieciakolepne macki. Radosna twórczość fanowska przyniosła niezliczone mutacje komiksowo-literackie, serię filmów na YouTubie, grę wideo, a nawet jedno prawdziwe, inspirowane legendą morderstwo. Szaleństwo zaczęło się w 2009 roku od postów Victora Surge'a na forum SomethingAwful i dwóch sfabrykowanych retro-fotografii, a obecnie wchodzi w fazę profesjonalnej multipleksyzacji. I chociaż próbowali nas przekonywać, że poprzeczka zostanie zawieszona wysoko, filmową wersję netowej pasty od analogowych łańcuszków z "Ringu" wciąż odróżnia pewien istotny szczegół – japońska seria i jej amerykańskie bękarty to jednak horrory albo dobre, albo przynajmniej przyzwoite. "Slender man" to natomiast pół-, a może nawet ćwierćprodukt straszakopodobny.
Po Davidzie Birke'u – scenarzyście "Elle" Paula Verhoevena – spodziewałem się jednak czegoś więcej niż taśmowej produkcji jump scare'ów, bohaterek cieniutkich jak papier śniadaniowy i ogólnej infantylizacji materiału źródłowego. Jeśli bowiem cały fun slenderowej pasty brał się z nieustannego nadpisywania wyjściowych tropów i zabawy w małego detektywa, to film z premedytacją depcze te zasady. U White'a i Birke'a nie ma nawet cienia szerszego kontekstu, a główną regułą objaśniającą fikcyjny świat jest: "nigdy, ale to przenigdy nie zapalaj świateł w pokoju". Dostajemy więc amerykańskie miasteczko tak typowe, że w filmie nie pada jego nazwa, oraz paczkę nastolatek – Wren, Hallie, Chloe i Katie – które spaja chyba tylko węzeł decyzji producenckiej. Dziewczyny są tak nijakie, że dla spacyfikowania nudy oglądają krążące w sieci wideo o legendarnym Slender Manie, zjawie prześladującej samotne i niedostosowane dzieciaki. Na początku jest oczywiście dużo śmiechu, ale za chwilę pojawiają się wizje, koszmary senne, fascynacja okultyzmem. Żeby umilić nam oglądanie, pierwsza znika najciekawsza członkini paczki – Katie, której ojciec alkoholik snuje się po domu i straszy wspomnieniem dawnej trzeźwości. Pozostałe dziewczyny wpadają na genialny w swej prostocie pomysł – żeby odzyskać przyjaciółkę, postanawiają oddać potworowi coś, co jest dla nich najważniejsze na świecie. I już polowanie na nastolatki możemy uznać za otwarte.
Powiedzieć, że "Slender Man" gwałci zawartą w creepypaście tajemnicę, to nie powiedzieć nic. Tytułową zjawę oglądamy co kilka minut i z każdej możliwej perspektywy: jako drzewko w lesie, mroczną furtę, szalonego bibliotekarza, stalkera ze Skype'a, ogromnego pająka. Obłęd bohaterek to z kolei kalejdoskop najbardziej oklepanych jump scare'owych klisz z kilku ostatnich lat – są i gwałtownie pęczniejące brzuchy ciążowe, i demoniczne twarze w lustrze, nie mówiąc już o czarnych cieczach, chudych i bladych paluchach albo włażących do gęby konarach. Czające się na krańcach ulic mroczne, slenderowe sylwetki nieudolnie przeszczepiono z reformatorskiego "Coś za mną chodzi", ale z ostatniej nowej fali amerykańskich niezależnych horrorów ostały się tutaj wyłącznie ślady estetyczne. Nie ma atmosfery, nie ma bohaterów, nie ma pomysłu.
Zmaterializowany Slender jest jak gumowy bazyliszek z ekranizacji "Wiedźmina" – zjawia się po nic, działa po nic, straszy co najwyżej tandetnym efektem specjalnym. W pewnym momencie film zaczyna zbaczać w kierunku moralnej przestrogi przed tzw. "syndromem Wertera" i nastoletnią podatnością na netowe manipulacje. Tylko po co, skoro wcześniej nie miał nam absolutnie nic ciekawego do powiedzenia na temat fenomenu copypasty, łańcuszków, virali, zaś samego Slendera urealnił i "zdżampskerował" na tysiąc możliwych sposobów? Serio, lepiej wykorzystać te półtorej godziny na samodzielne buszowanie po forach i lekturę fanfików. Filmowy Smuklak to niestety Cienki typek z fantazji hollywoodzkich sknerusów. Żaden potwór, raczej znudzony akwizytor. Zapuka do drzwi, sprzeda bilet, zrobi szybkie "buu!" i już pędzi dalej. Chude łapy precz z takimi standardami!
Moja ocena:
3
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Slender Man (2018)
Slender, to znaczy cienkiSkoro fikcyjna, choć dla wielu przerażająca, postać stworzona na potrzeby photoshopwego konkursu przez... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
