Supernova chwyta widza od samego początku za gardło. Bardzo mocno. I trzyma tak do samego końca. Niesamowicie mocny i intensywny film, zbudowany przy użyciu dość prostych środków.
W jednej z polskich wsi dochodzi do makabrycznego wypadku. Kierowca potrąca kobietę z dwójką dzieci. Na miejscu gromadzą się gapie, w tym rodziny poszkodowanych. Zjeżdżają się kolejne służby: pogotowie, policja, straż pożarna. Gdy okazuje się, że sprawcą jest znany polityk, wszystko zmierza do eskalacji i tak tragicznej już sytuacji.
Co chwilę słyszymy w mediach o podobnych tragicznych wypadkach. Ktoś, gdzieś kogoś przejechał. Są ranni, ofiary. Przez chwilę zwracamy na nie uwagę. Przeleci nam przez głowę myśl, jak strasznie być uczestnikiem podobnego zdarzenia. Natomiast jest ono gdzieś daleko, odległe i nas nie dotyczy. W filmie Bartosza Kruhlika zostajemy jednak wrzuceni w sam środek podobnej sytuacji.
Supernova ma konstrukcję greckiej tragedii. Mamy tu jedność miejsca, czasu i akcji. Nie opuszczamy miejsca zdarzenia i jego najbliższej okolicy. Wszystko trwa niewiele ponad godzinę. Kamera podąża za kolejnymi bohaterami, przyjmując ich perspektywę. Jednocześnie fabuła jest poprowadzona jak u Hitchcocka: zaczyna się od trzęsienia ziemi, a później napięcie rośnie.
I to niestające napięcie jest największym atutem filmu. Czuje się tu nerwowość i niesamowity niepokój ale jednocześnie budzi on ciekawość i pytania: jak to się skończy? Czy będzie katharsis? Bez względu na ocenę finału, Supernova zostaje w widzu później na długo.
Pomaga temu aktorstwo, zwłaszcza na pierwszym planie. Robi wrażenie szczególnie przemiana Sławka (Marek Braun). W kilkadziesiąt minut, zmienia się z będącego ostoją spokoju i opanowania policjanta, w targanego emocjami człowieka, który potrzebuje natychmiastowej pomocy psychologicznej. Świetny jest też Marcin Hycnar (aktor znany głównie z ról dubbingowych) w roli cynicznego polityka Adama. Jego pewność siebie i zepsucie ma jednak drugie dno, a aktor bardzo umiejętnie nadaje swojej postaci głębie.
Supernova to na pewno obraz dla miłośników mocnych wrażeń. Połączenie thrillera z dramatem. Jest tu olbrzymia dawka niezwykle intensywnych emocji. Chociaż film nie epatuje specjalnie tragicznymi scenami, to ich widok gdzieś w tle budzi wielki niepokój. W jednym z udzielonych wywiadów reżyser Bartosz Kruhlik zwrócił uwagę, że widzowie po jego filmie są zmęczeni i spoceni, a historia dotyka ich fizycznie.
Nie pozostaje nic innego jak czekać na kolejny film tego reżysera. Zgodnie z zapowiedziami, ma on strukturą przypominać Supernovą, a akcja będzie osadzona w kamienicy.
W jednej z polskich wsi dochodzi do makabrycznego wypadku. Kierowca potrąca kobietę z dwójką dzieci. Na miejscu gromadzą się gapie, w tym rodziny poszkodowanych. Zjeżdżają się kolejne służby: pogotowie, policja, straż pożarna. Gdy okazuje się, że sprawcą jest znany polityk, wszystko zmierza do eskalacji i tak tragicznej już sytuacji.
Supernova ma konstrukcję greckiej tragedii. Mamy tu jedność miejsca, czasu i akcji. Nie opuszczamy miejsca zdarzenia i jego najbliższej okolicy. Wszystko trwa niewiele ponad godzinę. Kamera podąża za kolejnymi bohaterami, przyjmując ich perspektywę. Jednocześnie fabuła jest poprowadzona jak u Hitchcocka: zaczyna się od trzęsienia ziemi, a później napięcie rośnie.
I to niestające napięcie jest największym atutem filmu. Czuje się tu nerwowość i niesamowity niepokój ale jednocześnie budzi on ciekawość i pytania: jak to się skończy? Czy będzie katharsis? Bez względu na ocenę finału, Supernova zostaje w widzu później na długo.
Pomaga temu aktorstwo, zwłaszcza na pierwszym planie. Robi wrażenie szczególnie przemiana Sławka (Marek Braun). W kilkadziesiąt minut, zmienia się z będącego ostoją spokoju i opanowania policjanta, w targanego emocjami człowieka, który potrzebuje natychmiastowej pomocy psychologicznej. Świetny jest też Marcin Hycnar (aktor znany głównie z ról dubbingowych) w roli cynicznego polityka Adama. Jego pewność siebie i zepsucie ma jednak drugie dno, a aktor bardzo umiejętnie nadaje swojej postaci głębie.
Supernova to na pewno obraz dla miłośników mocnych wrażeń. Połączenie thrillera z dramatem. Jest tu olbrzymia dawka niezwykle intensywnych emocji. Chociaż film nie epatuje specjalnie tragicznymi scenami, to ich widok gdzieś w tle budzi wielki niepokój. W jednym z udzielonych wywiadów reżyser Bartosz Kruhlik zwrócił uwagę, że widzowie po jego filmie są zmęczeni i spoceni, a historia dotyka ich fizycznie.
Nie pozostaje nic innego jak czekać na kolejny film tego reżysera. Zgodnie z zapowiedziami, ma on strukturą przypominać Supernovą, a akcja będzie osadzona w kamienicy.
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Supernova (2019)
WirowanieUjęcie pustej wiejskiej drogi. Po prawej chałupy, po lewej chałupy, a w środku my, czekając, aż wstęga... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
