Recenzja filmu

Szef (2014)

Jon Favreau dał się poznać szerszej publiczności jako reżyser blockbusterów ze stajni Marvela. Pojawiał się w nich także jako aktor grający bohaterów epizodycznych. Jego "Szefowie wrogowie (2011)Szefowie wrogowie (2011)Szef" daleko ma do rozbuchania tamtych filmów, nadanie mu miana produkcji "kameralnej" byłoby z kolei przesadą. Favreau na ekranie towarzyszą znane twarze (w tym Scarlett Johansson i Robert Downey Jr., z którymi pracował przy okazji drugiego "Iron Mana"), nie opuszczają jednak drugiego, czy nawet trzeciego planu, tworząc atrakcyjne tło pod toczącą się opowieść.

Carl Casper (Favreau) jest szefem kuchni w eleganckiej restauracji. Udaje zadowolenie, ale jego kulinarne eksperymenty są w pracy mocno ograniczane przez skostniałego właściciela (Dustin Hoffman), który nawet w obliczu wizyty znanego kulinarnego blogera, woli trzymać się menu sprzed czterech lat. Stłamszony Casper ostatecznie rezygnuje z posady, zyskując równocześnie status internetowego celebryty. Wykorzystując zdobytą na twitterze popularność, rozkręca własny biznes w postaci baru na kółkach. Jadąc nim przez Stany, odkrywa przed synem (Emjay Anthony) smaki Ameryki. W tej podróży towarzyszy im najbliższy przyjaciel Carla, Martin (John Leguizamo), dawny współpracownik, który nie opuszcza go nawet w chwili kryzysu.

"Szef" to optymistyczna opowieść pełna gorących, latynoskich rytmów i obrazków apetycznych dań. Wybieranie się na seans z pustym żołądkiem jest z pewnością tragicznym pomysłem, bowiem już po pierwszych sekundach seansu ślinka sama będzie napływać do ust. To jeden z tych filmów, w których pasja bohatera zostaje przedstawiona tak, że nie tylko rozumiemy jego motywy i aspiracje z nią związane, ale wręcz mu jej zazdrościmy. Oglądanie wszystkich pojawiających się na ekranie potraw to przyjemność sama w sobie, pozwala pomarzyć o rzeczach nieosiągalnych, dając równocześnie nadzieję, że kiedyś dane nam będzie ich zasmakować.

Od pewnego momentu kulinarny aspekt filmu staje się tłem dla opowieści o relacji ojca z synem. Favreau i Anthony bardzo wiarygodnie oddali emocje i wątpliwości związane z wzajemnymi kontaktami w rozbitej rodzinie. Caspers nie jest w sytuacji beznadziejnej, jego żona (Sofía Vergara) ciągle się o niego martwi i próbuje pomóc, dając sygnały, że nadal widzi dla nich szansę. Wiecznie zajęty pracą Carl oddala się jednak od syna, wybierając wizytę w lunaparku zamiast zwyczajnej rozmowy. Ich wzajemną relację ogląda się ze współczuciem, ale i przejęciem. Nie ma tam nieszczerych nut, co sprawia, że choć filmowy wszechświat zdaje się dopomagać Carlowi w realizowaniu jego pasji, ogląda się to bez zażenowania, za to z niesłabnącym zaciekawieniem.

Favreau, który nie jest raczej aktorem pierwszoplanowym, udźwignął ciężar produkcji, sprawnie łącząc granie przed kamerą z funkcją reżysera i scenarzysty. Z pewnością pomocna mu w tym była świetna obsada na czele z Dustinem Hoffmanem i Robertem Downeyem Juniorem, którzy mają niewielkie role, ale z pewnością uatrakcyjniają jego występ. Na ekranie dominuje jednak trio Favreau-Leguizamo-Anthony, a z ich wspólnych scen emanuje pozytywna energia. Czuć, że panowie świetnie się bawili, kręcąc film, co przełożyło się na ogólny poziom całej produkcji.

Jedynym zgrzytem jest końcówka w postaci około minutowego epilogu. Autor odrobinę przedobrzył, pokazując cukierkowe zakończenie. Od początku wiadomo, że historia zmierza do happy endu i mamy też niejakie wyobrażenia jak może on wyglądać. To co faktycznie otrzymujemy jest nie tyle niespodziewane, co niepotrzebne. Niemniej jednak "Szef" to bardzo przyjemny film, który z pewnością umili niejeden wieczór, a Jon Favreau udowodnia, że dobrze wypada nie tylko w blockbusterach.