Moim zdaniem pierwszy znacznie lepszy. Drugi da się obejrzeć, jak się nie ma co robić, ale pierwszy i ciekawszy, i lepiej napisany.
Zastanawia mnie jedna rzecz w obu sezonach - czemu w prestiżowej szkole w latach 20. XXI wieku nie ma kamer? Da się to jakoś wytłumaczyć jordańską kulturą/prawem? 

Co do zakończenia, według mnie było bardzo zmyślne i dające do myślenia. Niby od początku główny punkt ciężkości leżał na Sarze i głównej antagonistce (Tasnim), a jednak cały morał fabuły wyładowuje się w postaci pozornie pobocznej, a zmagającej się z równie ważnymi problemami, co reszta dziewczyn, na co zwraca właśnie uwagę film Szams. Co do samego filmu — kto się zastanawiał trochę nad samobójstwami i problemami psychicznymi w ogóle zrozumie, że to nie sceny pokazane tam na scenie przez Szams doprowadziły do tej śmierci. Twórcy dobrze wiedzieli, co robią i Farah była zdruzgotana emocjonalnie jeszcze przed wejściem do sali. Bardzo mozliwe, że zrobiłaby to, co zrobiła i bez zobaczenia nagrań siebie. Po prostu sprawiło to, że to, co w niej od początku siedziało, pękło w konkretnej chwili. Wina nie leży w Szams, a w toksycznym otoczeniu Tasnim, w którym Farah chciała się tylko odnaleźć i tym, że nikt właściwie Farah nie zauważał, być może nawet widz i dlatego zakończenie nie jest całkowicie spodziewane.

Nie mozna napisac, ze wina nie lezy w Szams, skoro sie przyczynila do smierci? Farah. Gdyby nie urywki z jej filmiku to kto wie, moze by jednak tego nie zrobila. Ale z drugiej strony ktos kto sie na to decyduje, musi byc juz tego pewny wczesniej, to nie jest raczej cos co mozna zrobic gwaltownie...chociaz nie znam sie na psychologii wiec w sumie moze i mozna

Właśnie nie. Szams była jedynie iskrą na panewce z prochem, która była załadowana i gotowa na jakikolwiek bodziec zapalający. Winy nie ponosi Szams, a raczej drętwota emocjonalna ludzi dookoła Farah, którzy zamiast się nią w jakiś sposób zainteresować, ignorują ją, zbywają i pozostawiają samej sobie z własnymi problemami. Ludzie nie decydują się na samobójstwo ot tak. Człowiek zdrowy psychicznie (w żaden sposób nie lepszy od tego chorego) na coś takiego, jak urywek z filmu Szams zareaguje co najwyżej (jeśli jest wrażliwy) wstydem, smutkiem i może ucieczką z sali. Nie postanowi podciąć sobie żył w toalecie pięć minut po fakcie. Psychika Farah widocznie już na tyle podupadła, że bidula nie widziała innego wyjścia.