Gorszy niż poprzedni.
-Królikowski nadal wiarygodnie gra nastolatka, naiwnego i zagubionego, gdy puścił się w końcu matczynej spódnicy i ruszył na podbój sceny, ok, nadal go kupuję – jego szczera chęć pracowania w teatrze, zapał są jak najbardziej na miejscu. Przeszkadza trochę brak świadomości, jak dostaje się angaż – wychowywał się w kinoteatrze, a kochankami jego ojca były aktorki i tancerki, myślał, że lecą na niego zupełnie bezinteresownie?
-wątek państwa Junod jest bardziej interesujący niż Bodzio rozbijający się po Warszawie (która jest większa niż Łódź, tu już były 3 ulice, które naprawdę dobrze wyglądają); Bonaszewski wyrzucający absztyfikanta żony z mieszkania robią odcinek, kiedy pyta, czy może się ubrać, wzrok Doroty jest naładowany sprzecznymi emocjami, dobrze się to ogląda,
-Moryc wzbudza więcej ciepłych uczuć w widzu niż Bodo, nie wiem, czy to zabieg celowy,
-Sokołowska jako pani dyrektorowa, rzucająca się na nastolatka, wypadła trochę komicznie, wyglądało to, jakby chciała mu ukraść ubrania, a nie się z nim przespać,
-Edyta Herbuś w roli Poli Negri budzi zdecydowany sprzeciw, nie kupuję jej,
-Eryk Kulm niesamowicie pasował do roli homoseksualnego artysty w latach dwudziestych, nie przeszarżował, miał manieryzmy i elegancję bardziej doświadczonego aktora. Fryzura pięknie dopełniła roli, zdecydowanie jeden z lepszych bohaterów jak do tej pory.

Odcinek oceniam na słabe sześć w skali 1-10 i miotełkę do kurzu