Odetnę się trochę od kwestii logicznych i poruszę tę społeczną. Kwestia, jaka rzuca mi się w oczy, wydaje się nie być przypadkowa, a umiejscowienie akcji w latach 60-tych jest dobrym argumentem na popracie tej tezy.
Otóż: możliwe, że żaden z tych dramatów by się nie wydarzył, gdyby akcja rozgrywała się w społeczeństwie traktującym kobiety na równi z mężczyznami a dzieci jak ludzi a nie dodatki do dorosłych. Tutaj kobiety i dzieci należą do mężczyzn.
Dramat 1: Rodzina Davida ginie, ponieważ guru sekty nie traktuje żony i dzieci jako indywidualnych jednostek. "Grzech" popełnił David, ale odpowie też jego żona - bo sypia z maszyną, a także jego dzieci - bo są tego świadkami. Oni nie mają prawa do życia, ich rola ogranicza się do dania nauczki człowiekowi, który śmiał sprzeciwić się naturze.
Jeszcze wyraźniej widać to w dramacie 2: David nie morduje Lany, bo tak mu na niej zależy. Nie dlatego, że z rozpaczy po stracie rodziny popadł w obłęd. On chce wyrównać szanse między dwoma samcami zajmującymi jedno terytorium. Co mówi Lanie, gdy próbuje ją uwieść? "Jesteś taka mądra", "Podobasz mi się"? Nie - "Twój mąż się nie dowie" - nie jest ważne, czy ONA tego chce. Nie pyta, czy ONA coś do niego czuje. Jest chłopcem z piaskownicy - albo będzie na jego, albo się nie bawi i jeszcze zepsuje innym zabawki. A co mówi Cliff, gdy zabrania Davidowi powrotu? "Kocham ją", "Ona mnie kocha"? Nie: "Ona jest MOJA!" - i podkreśla to kilka razy. To nie jest walka o miłość, ale o zasoby.
W społeczeństwie szacunku przynajmniej tej drugiej tragedii można by prawdopodobnie uniknąć. Ale choć David argumentuje, że Cliff nie docenia Lany, to sam robi dokładnie to samo. Ona jest dla niego trofeum, którego nie dostał, więc zemści się na rywalu. W końcowej scenie jego twarz nie wyraża cierpienia - "Teraz zrozumiesz mój ból" - tylko triumf - "Teraz masz tyle, co ja, rywalizacja trwa, licznik wyzerowany".