Po przedarciu się przez wszystkie pozostałe produkcje o tej tematyce, na deser ostał mi się głośny serial Netflixa pod tytułem „Dahmer – Potwór: Historia Jeffreya Dahmera”. Za dość długą nazwą stoi dziesięcioodcinkowe show nie tylko o tytułowym mordercy, lecz również o jego sąsiadach, rodzinie oraz samych ofiarach. Scenariusz stworzony został przez Iana Brennana oraz Ryana Murphy, którzy znani są przede wszystkim z produkcji takich jak „American Horror Story” oraz „Królowe Krzyku”.

Ramy fabularne obejmują dzieciństwo Dahmera, jego mordercze poczynania, a także proces sądowy czy więzienne życie. Dodatkowo sporo wątków dotyczy tragedii samych rodzin, rodziców mordercy, a nawet tego, co działo się po jego śmierci. Przyznać muszę, że serial zawiera niemal wszystkie najważniejsze fakty z życiorysu „Wiertniczego z Milwaukee”, aczkolwiek wiele z nich zostało podkoloryzowanych na potrzeby zapewnienia odpowiedniej dozy rozrywki. Mimo więc sporych zapędów i chwytania się rozmaitych ścieżek fabularnych – poziom rzetelności nie jest miejscami wystarczający. Istotny może się również wydać fakt, że nikt nie kontaktował się z członkami rodzin zmarłych, których ten serial również dotyczył. Sami zainteresowani dowiedzieli się o wszystkim dopiero po fakcie, krytykując przy tym w mediach całe show. Bezspornie da się więc zauważyć, że cała produkcja nie była nastwiona na jakąkolwiek wartość edukacyjną czy uhonorowanie ofiar, a wyłącznie na sam zysk. Za co zresztą należy się pewna doza krytyki.

Jeśli chodzi o moje odczucia dotyczące samej historii – jest dość ciekawa, zawiera wszystko, co powinna. Jednocześnie dwa ostatnie odcinki przedstawiają wiele faktów, do których nie udało mi się początkowo dotrzeć na własną rękę – na plus wychodzi również podjęcie tej tematyki w odrobinę szerszym kontekście, bez skupiania się wyłącznie na samym Dahmerze. Z drugiej strony przez to ciężko ocenić, jak duża część materiału jest po prostu fabularyzowana, naginając przy tym fakty. Jednak nawet pomimo tych niedociągnięć, można powiedzieć, że wystarczająco rzetelnie przedstawia całą historię tym, którzy uprzednio nie zaznajomili się z rzeczywistymi wydarzeniami. Szczególnie, że ponury, mroczny klimat niewątpliwie potrafi zaintrygować, a tym samym przedstawić chociaż wycinek prawdy tym, którzy w innej sytuacji nie czuliby potrzeby się z nią zapoznać.

Docenić trzeba również kwestie techniczne tej produkcji. Wizualnie prezentuje się bardzo atrakcyjnie, poszczególne lokacje wyglądają naprawdę dobrze i umożliwiają wsiąknięcie w całą scenerię. Czymś, co również robi świetne wrażenie, jest gra aktorska. Szczególnie wyróżnia się tu oczywiście postać Jeffreya Dahmera (w tej roli Evan Peters, który oprócz gry w serii „X-men”, wielokrotnie występował w serialu „American Horror Story”) – przedstawiony został z jednej strony jako bezduszny morderca, a z drugiej jako zagubiona jednostka. Bardzo urzekła mnie również kreacja sąsiadki Dahmera: Glendy Cleveland (zagranej przez Niecy Nash, kojarzonej z „Królowych Krzyku”), szczególnie dlatego, że jej rola w całej sprawie okazała się zadziwiająco duża. Jej historia zdecydowanie mnie zaciekawiła i cieszy mnie, jak wiele zostało o niej powiedziane.

„Dahmer – Potwór: Historia Jeffreya Dahmera” to dość udany serial, któremu wiele brakuje do ideału. Bez wątpienia stanowi całkiem niezły, mroczny thriller w tematyce true crime. Uważam również, że wyczerpuje wszystko, co nie zostało wspomniane we wcześniejszych produkcjach bazowanych na tej samej historii. Stanowi więc udane podsumowanie mojej podróży szlakami Jeffreya Dahmera. Oceniam tę produkcję na 7/10, cieszę się przy tym, że udało mi się dotrwać do końca tego popkulturowego wątku i nie zamierzam już więcej do niego wracać. Tym, którzy jeszcze nie widzieli tego netflixowego serialu – zdecydowanie mogę go polecić, bo stanowi naprawdę niezły punkt wyjścia, by zgłębić historię tego seryjnego mordercy.