Pierwszy raz oglądałam serial w ostatniej klasie gimnazjum. Bardzo zależało mi na dostaniu się do dobrego liceum, które utorowałoby mi drogę na wymarzone studia.
Oglądałam go z mamą (ona zna już go na pamięć).
Przyznam, że wtedy wiele z niego wyniosłam. Można naprawdę zajść daleko i przenosić przysłowiowe góry, jeśli tylko ma się chęci i determinację.
Historia miłości Ani i Leszka również jest piękna, choć pełna wielu problemów po drodze, wyrzeczeń - jak to w życiu.
No i serial uderza normalnością. W starych produkcjach często jest taka prawdziwa codzienność, w przeciwieństwie do tego, co oglądamy teraz: wszyscy pracują w korpo albo są prawnikami/lekarzami, ale w sumie to nie pracują, mieszkają w drogich mieszkaniach i jeżdżą drogimi autami :p
Darzę Daleko od szosy ogromnym sentymentem. I ta muzyka, zawsze mnie wzrusza.