Dzięki za wpis, właśnie skończyłem 3 sezon i poczułem się nieco zdołowany. To co napisałeś o dalszych losach Hearsta wyjaśnia to co najważniejsze. Zgadzam się z Tobą w 100% jeśli chodzi o niektóre dialogi, a w szczególności o wątek "teatralny", zacząłem się nawet zastanawiać, czy ja czegoś nie rozumiem, tak wydał mi się on absurdalny, niczym doklejony z innej bajki. Serial oceniłem wysoko przede wszystkim dla Ala, to jeden z najciekawszych bohaterów filmowych, wpaniała rola do zagrania, która znalazła godnego moim zdaniem odtwórcę. Pzdr.

Al fantastyczny! W pierwszym sezonie działał mi na nerwy, miałam go za absolutnie nieuprzejmego i bezwzględnego, a z czasem okazało się, że jego piekielna inteligencja i przenikliwość wynagradza koszmarne grubiaństwo, w pewnym sensie jednak dość zrozumiałe jak na specyfikę czasów i miejsca.

Tak świetna postać, kapitalnie zagrana, właściwie trzymała ten serial. Przeszkadzało mi tylko, że w kolejnych odcinkach tej bezwzględności było coraz mniej, z autentycznej, mocnej postaci stał się po prostu "bohaterem serialu".

A mnie się wydaje, że on się po prostu musiał zmienić, bo tego w pewnym sensie wymagała od niego sytuacja. Zauważ, jak pod koniec pięknie rozprawił się z posłańcem Hearsta ;)))

No, to jeszcze mam przed sobą, jestem w połowie 3 sezonu dopiero :). Swearengen jako pozytywny bohater też mi się podobał, ale takich wulgarnych twardzieli jest strasznie teraz dużo w kinie. Musiał się zmienić z powodu odczuć widzów a nie wydarzeń, nie wypada przecież żeby najlepsza postać była "zła".

Moim zdaniem bylo tak nudnawo, bo nagle zrobiło się wiele postaci "w połowie rozwiniętych": ani postaci tła, ani drugoplanowych (Np. większość trupy teatralnej, Mose Manuel, czyli grubas, który zostal postrzelony u Tollivera i potem trzymał się z Jane lub Janine u Tollivera) Niby mamy o nich trochę wiedzieć, ale tak naprawdę to ciężko się przejmować ich losem, są takie "bezużyteczne" dla fabuły. Zaletą pierwszych sezonów była duża śmiertelność postaci, także tych bardziej głównych, lecz potem zamiast (nomen omen) spuścić krwi obsadzie, pompuje się w nią ciągle młodą krew. Niestety taki jest minus postaci historycznych w filmach - nie ma się nad nimi całkowitej kontroli

Racja, dialogi czasami były mocno przekombinowane.

Czy tylko mnie irytowało to nagromadzenie bluzgów? Nie mam nic przeciwko bluzganiu w serialach, ale w Rodzinie Soprano było to jakoś mniej rażące chyba.

Mnie one bawiły, poza tym jakoś mi tam pasowały do społeczności rzezimieszków i prostaków. To byli ludzie, którzy sie w tańcu nie pier...lili :P. Bardziej rażą mnie bluzgi, mocno na siłę, w serii o Spartakusie. Co chwilę jakieś teatralne "fakin".