W 2021 ekipa produkcyjna LCDP założyła czerwone kombinezony i maski Salvadora Dali, po czym śladem ekranowych bohaterów dokonała wielkiej kradzieży, tym razem niestety celem złodziei stał się cenny czas widzów. Tego, co się działo w tym sezonie to już nawet nie można nazwać "odgrzewanym kotletem", to obsypany nabojami kawałek stolca z wbitą w siebie flagą "Jestem czekoladą". Relacje międzyludzkie zupełnie nie grają, to już parodia tych z pierwszych sezonów. Absurd goni absurd, ciężarna kobieta (końcówka ciąży!) ma siłę napierd*lić Profesorowi i jeszcze dwóm jego wspólnikom (w tym Marsylii, który, jeśli mnie pamięć nie myili, był żołnierzem), a Tokio w locie łapie granat i rzuca go tak, że ten przelatuje przez dziesięciocentymetrową dziurę prosto we wrogów. Scenarzyści z braku pomysłów wrzucają co chwilę strzelaniny i zabijają ostatnią ciekawą postać z gangu. A no i jeszcze trzeba dorzucić Arturito, który w każdym sezonie robi dokładnie to samo. Odcinki zlewają się w
jedną całość, coraz mniej już dobrych plot-twistów, teraz wszystko jest już niestety przewidywalne. Nie spodziewałem się tylko hiszpańskiego Legionu Samobójców w akcji. Oby druga połowa była lepsza.