1 sezon był bardzo kiepski, wszystkie wątki bez sensu, Che, alkoholizm Mirandy który był tak marginalnie potraktowany ale 2 sezon już bardziej przypomniał serial z kiedyś o ile coś mogło go uratować po 1 sezonie. Zakończenie fatalne. Szczególnie, że rodzice nie musza poświęcać się w tej sposób aby wychować szczęśliwe dzieci, czego to uczy dzieci? To tego sceny seksu były niepotrzebne, za dużo. Trochę jak z „Pachnidła” na koniecznie tak mi się kojarzy.

Chyba twórcy serialu zakładają, że główni bohaterowie będą żyć po 100 lat, skoro już w podeszłym wieku mogą sobie pozwolić na 5 letnią przerwę w byciu razem. Oprócz wszystkich absurdów tego sezonu, zakończenie rozwaliło mnie na łopatki...

W sumie jak teraz sobie o tym myślę, to może decyzja Aidena nie jest taka absurdalna? Tylko trzeba na nią spojrzeć inaczej… Aiden „porzuca” Carrie na długie lata, na rzecz kogoś innego, kogoś kogo kocha bardziej od niej… Nie przypomina wam to czegoś? ;) Może Aiden wciąż nieświadomie jest zły na Carrie, więc (znowu nieświadomie) „mści” się na niej, robiąc w pewnym sensie to samo, co ona zrobiła jemu, kiedy porzuciła go dla Big’a. Wtedy takie zakończenie miałoby sens - pokazywałoby, że na tej warstwie zewnętrznej wszystko może być piękne i cudowne, niby jesteśmy szczęśliwi, ale tak naprawdę ludzie mogą mieć dużo schowanych, nieprzepracowanych emocji, które będą komplikowały im życie.

Generalnie ten wielki powrót jest dla mnie kompletnie niezrozumiały. Aiden nie był w stanie nawet wejść do mieszkania Carrie, bo miał taką traumę - skąd więc pomysł, że ten związek się może udać? Mieszkanie wywoływało w nim aż tak silny odruch, a postać Carrie nie?
No i Aiden chyba wiedział, że ma dzieci i nie zamierzał ich porzucać (?). Przez 5 lat by żył tydzień tu, tydzień w innym stanie?
Nie przyszło im do głowy, by to Carrie przeniosła się do Aidena?
Mam wrażenie, że to od początku nie było nic poważnego, tylko Carrie zrobiła z tego związku swoją nową osobowość.