po przelocie po pilocie, oops.. he did it again!

jeden z lepszych odcinków Strefa Mroku serlinga jak bezpodstawnie mniemam.

a tak całkiem serio, przystawiając matrycę pars pro toto - pilot jako genom dzieła - szykuje nam się naprawdę konkretna, daleka i sroga jazda. co więcej, czerpiąca paliwo pełnymi galonami z jednego z moich ukochanych motywów sajensfikszonowych - motywu podmianki z przejęciem tożsamości, czyli tak zwanego upłynniania woli jednostki w kotle zbiorowości.

osobiście mam tu same łakocie i witaminy, albowiem całe moje dzieciństwo to w istocie oni - oni żyją, coś, oni, poczwarki, władcy marionetek, żony ze stepfordu, wioski przeklętych i inwazje obcych porywaczy.. kukułcze jaja z samadhi uniwersalnej świadomości.

szkoda, że filmu nie rozpoczęto scenką drgawek w laboratorium, tudzież sekwencją ewakuacji z miejscowego baru - w ów czas mielibyśmy do czynienia z otwarciem na miarę samotnego białego wilka walta, który z bronią w ręku, w samej tylko bieliźnie i na pustynnym bezkresie wyczekiwał nieuchronnego.. zamiast tego jakieś tam gadanka połączone z wpatrywaniem się we wzorki oraz siebie, których sens właściwy zrozumiemy zapewne dopiero w ostatnim odcinku drugiego sezonu, no sorki. zapomnij. nieładnie, niefajnie, nieprzyzwoicie, ale. więcej grzechów nie pamiętam i pamiętać nie chcę.

bezsprzecznie najbardziej najlepszy odcinek pilotażowy serialu telewizyjnego jaki widziałem odkąd widziałem pilota do The Walking Dead (autorstwa franka darabonta) (pana od Zielonej Mili i Skazanych na Schawschank) jakieś osiem lat temu.