Nie darzę sympatią seriali historycznych/kostiumowych. Męczą mnie tasiemce, w których akcja posuwa się ociężale, zaś pokazywanie czasów zamierzchłych, eksponowanie mody, ubioru, wytłuszczanie mentalności naszych prapradziadków i prababci jest głównym celem fabuły. Takie rekonstrukcje, w których sztab scenografów, kostiumografów i dekoratorów wnętrz daje popis swoich umiejętności, zaś reżyser drapiąc się po głowie, zastanawia się czym wypełnić kolejne odcinki są dla mnie nie do strawienia. Są jak ciężkie niedzielne obiady u babci. Niby smakują, ale odmawia się następnej dokładki.

O „Karierze Nikodema Dyzmy” takich słów nie mogę powiedzieć. Serial jest wyjątkowy i szczerze wciąga. Szczęśliwi Ci, którzy nie muszą czekać tygodniami na emisję kolejnych odcinków. Sukces ekranizacji podzieliłbym jednak na kilku „beneficjentów”: scenariusz, reżyseria, aktorstwo, scenografia i kostiumy. W przypadku tych ostatnich, ogromnym plusem jest to, że przepych lat 20-tych, widoczny w wystawnych wnętrzach i eleganckich ubiorach, nie postawił fabuły w cieniu. Reżyser jako kierownik zespołu filmowego znalazł formułę złotej proporcji. Akcja posuwa się sprawnie, kamera nie „spaceruje” bez celu po salonach, a jedynie zapamiętuje dekoracje. Wpadki i wypadki Nikodema dodają pikanterii fabule, widz zaczyna kibicować Dyzmie, rodzi się ciekawość co przyniesie następny odcinek. Co do treści, Dyzma w serialu zagrał trochę rolę wytrycha, który otworzył zamknięte drzwi świata polskiej elity. Jako człowiek z gminu zdemaskował ówczesną klasę wyższą, która hołdowała wygodnictwu, snobizmowi, kompletnie nie mając pojęcia o rządzeniu krajem. Jego przypadek potwierdził, że nie wiedza, a kombinatorstwo, układy, koneksje to droga do kariery. Upadek moralny, to inna kwestia nad którą nie będę się rozwodził.

Mimo animozji do seriali kostiumowych właśnie w „Karierze Nikodema Dyzmy” najbardziej zapadły mi w pamięć śnieżnobiałe koszule, doskonale skrojone garnitury (Nikodem przy śniadaniu zdementował, że nie szyte na miarę), piękne spinki do mankietów i szpilki do krawatu. W tym kontekście serial można uznać jako vademecum dress code,u. Nie znam innego serialu, który by przystępniej oddał ducha schyłku lat 20-tych.

Serial polecam.