Jakbyście chcieli sobie poczytać moje opowiadania o Bones to zapraszam na mój blog
http://bonesandboothstory.blog.onet.pl/
A dla zachęty 1 cz.

„Blow straight to the heart”
cz.1

Booth właśnie wychodził z mieszkania,gdy zatrzymał go telefon.Oczywiście
chodziło o kolejną sprawę. Pospiesznie zbiegł po schodach, wsiadł do czarnego
SUV'a i pojechał do Instytutu.
INSTYTUT
Booth wbiegł do gabinetu jego przyjaciółki, którą potwornie wystraszył.
B:Booth czy ty zawsze musisz tak bez pukania wchodzić?
S:Tak.-odpowiedział posyłając jej ten swój uśmieszek =).
Bones tylko westchnęła i posłała mu mrożące krew w żyłach spojrzenie. Po chwili przerwała
tą niezręczną ciszę,która panowała w pokoju.
B: A więc co cię do mnie sprowadza?
S:I ty jeszcze się pytasz? Przecież dobrze wiesz co.
B:To niemożliwe z antropologicznego punktu widzenia nie mogę wiedzieć co masz
na myśli to nie...- W pewnym momencie Booth jej przerwał wiedząc,że zacznie swój
"wykład".
S: Dobrze,rozumiem. A więc już mówię,Bones mamy nową sprawę.-oczywiście na końcu
swojej wypowiedzi wystrzeżył do niej ząbki. Wyglądał wtedy jak z reklamy pasty do zębów,co bardzo rozśmieszyło Bones,ale powstrzymała się od śmiechu.
B:No to jedziemy?
S:Tak,jasne.
Po chwili wyszli z gabinetu Bones i skierowali się do wyjścia, następnie do
SUV'a agenta. W samochodzie panowała cisza nikt nic nie mówił,słychać było jedynie
ich niespokojny oddech i czuć zapach perfum. W końcu pojazd zatrzymał się to
był znak dla Bones,że są już na miejscu. Im oczom ukazał się bardzo stary lasek,
można by pomyśleć,że to całkiem spokojne i przyjazne miejsce,lecz okazało się
miejscem zbrodni. Bones wzięła ze sobą wszystkie niezbędne rzeczy do
oględzin zwłok. Następnie razem z jej partnerem skierowali się w kierunku
wskazanym przez jednego z agentów federalnych. Gdy zaczeli zbliżać się do celu
Booth poczuł dziwny zapach.
S:Bones co to za zapach?-powiedział zatykając sobie nos.
B:Wydaje mi się ,że to zapach spalonych zwłok.-odpowiedziała bez wyrazu na twarzy.
Po chwili przerwali rozmowę gdyż doszli doszli na miejsce. Zobaczyli jakieś zwłoki
oczywiście w tragicznym stanie. Jeszcze się trochę paliły,ale płomienie już
zanikały. Bones podeszła bliżej ofiary. Booth stał nie co dalej gdyż nie
lubił tego zapachu i widoku. Wyciągną notatnik i długopis. Czekał,aż Bones
powie coś więcej o ofiarze.
B:Ofiara to kobieta.-stwierdziła nie odrywając wzroku od trupa.
B:Wiek około 30-39 lat.-kontynuowała.
Seeley potakiwał i zapisywał wszystkie informacje w notatniku.
S:Przyczyna śmierci.-spytał przenosząc wzrok z notatnika na partnerkę.
B:Najprawdopodobniej rany kute i silny cios w czaszkę.-odpowiedziała nadal skupiona
na tym co robiła.
Nagle zauważyła coś w miejscu gdzie znajduję się serce. Przyjrzała się dokładniej
przedmiotowi. Booth widząc jak Bones czemuś się przygląda. Zapytał.
S:Co to jest Bones?-jego oczy znów powędrowały na jego partnerkę.
B:Nie mogę tego jeszcze w 100% stwierdzić,ale wydaje mi się ,że to nóż kuchenny.
To by pasowało dlaczego znajduję się w miejscu serca ofiary.-Bones spojrzała na Bootha
,który od dłuższego czasu notował jej słowa. Poczuł jej wzrok na sobie i spojrzał na nią.
I stało się... ich oczy się spotkały. Bones utonęła w jego czekoladowych oczach.
Chcieli,żeby ta chwila trwała wiecznie. Choć wydawało się ,że to tylko zwykłe spojrzenie
dla nich miało ogromne znaczenie. Minęło kilka sekund oni myśleli,że to cała wieczność.
Ten moment przerwała Bones nie chciała tego robić,ale wiedziała,że praca sama się
nie zrobi.
B:No jak już mówiłam uważam,że to zwykły nóż kuchenny.-znów przeniosła swój wzrok
na ofiarę,gdyż wolała nie spoglądać Seeley'emu w oczy. Bała się że znów się w nich
zatraci.
Seeley patrzył na nią jeszcze chwilkę,nie mógł jej się oprzeć. Była taka piękna.
Z za myślenia wyrwał go głos jej ukochanej osoby.
B:Booth czemu tak mi się przyglądasz?-zapytała go.
S:Nie prawda nie patrzę na ciebie tylko na ofiarę.-skłamał.
B:No dobrze niech ci będzie,ale i tak znam prawdę.-posłała mu mordercze spojrzenie
S:Wróćmy do sprawy. Wiesz jakiej rasy była ofiara?-wskazał na trupa.
B:Tak,właśnie chciałam ci powiedzieć.-spojrzała na niego ,ale zaraz odwróciła wzrok.
S:A więc?
B:Rasa biała.
S:Dobrze,a więc mamy już podstawowe informacje. Każę przewieźć ciało do instytutu.
B:OK.
Bones wstała i wzięła swoje rzeczy,po czym poszła w stronę przyjaciela.
Razem z nim skierowała się do jego samochodu. Po chwili pędzili już SUV'em agenta
przez ulice Waszyngtonu. W samochodzie znów panowała ta niezręczna cisza,której tak
nienawidzili,ale żadne z nich nie odważyło się przerwać panującej ciszy. Bones podziwiała
krajobrazy za oknem,a Booth skupiony był na prowadzeniu SUV'a.
Każde z nich tak naprawdę analizowało tam to spojrzenie,które było dla nich wszystkim
Mała rzecz ,a może wywołać tyle radości. Bones nigdy nie zaznała takiego uczucia jakie
okiełzało ją jak jej przyjaciel na nią spojrzał. Starała się to rozgryźć,ale
nie potrafiła.


Nie wiem czy się wam spodoba =) Komentujcie bo koniecznie chce poznać wasze opinie o moim pierwszym opowiadaniu.