Problem tego serialu jest dla mnie jeden - postanowiono wiele historii zawrzeć w zaledwie sześciu odcinkach. To doprowadziło do tego, że pewne procedury, działania, problemy nie zostały ujęte, bo nie było czasu (np. Jaś został zdiagnozowany w poradni, nie było mowy o psychiatrze czy kwestia losów Jasia w pierwszej szkole - zbyt krótko, przez co padły zarzuty o brak realizmu w tym wątku). Doszło do swego rodzaju spłaszczenia sytuacji. Z tego powodu serial nie jest mocny, nie jest wyciskaczem łez. Mimo wszystko, pracując w szkole specjalnej już kilka rzeczy widziałam i wiem, że każda z historii jest całkowicie możliwa.
Serial porusza ważne kwestie w funkcjonowaniu rodzin, których członkiem jest osoba z niepełnosprawnością - alienacja społeczna, strach przed diagnozą dziecka, wstyd, zwątpienie, żałoba, potrzeba akceptacji - i to nie tylko społeczeństwa do dziecka, ale i rodzica do dziecka oraz rodzica do siebie samego, a także odsuwanie swojego szczęścia na bok, bo są rzeczy ważniejsze. W serialu głównie opowiada się o czwórce dzieci z niepełnosprawnościami - Jasiu, Michale, Toli i Heli. Każda niepełnosprawność jest inna, każda rodzina ma inną rzeczywistość, która ma jeden wspólny wyznacznik - walka o dziecko i odbijanie się od słabo działającego systemu. Ten system naprawdę nie działa w wielu przypadkach dobrze.
Mimo tego spłaszczenia, niedopowiedzeń, małych potknięć serialowych, polecam z całego serca.