te odniesienia do popkultury mijają się z prawdą, robią z hitchocka jakiegoś złola, co sprawia że współczujemy bardziej mordercy niż reżyserowi, który nie ma nic wspólnego z eden geinem. absolutnie okropne studium psychologiczne, płytkie. to że niektóre "pomysły" dała mu adeline też absurdalne, bo w prawdziwym życiu okazała się mitomanka. serial nie potrafi się zdecydować czym chce być i wychodzi z tego coś co nie tylko depta po popkulturze, ale także po ofiarach mordercy

Mnie się ten sezon naprawdę podobał. Niezależnie od tego, ile przedstawione w serialu miało wspólnego z rzeczywistością. To podobał mi się znacznie bardziej niż historia Dahmera. „Dahmer”, mimo że był świetnie poprowadzony i stopniowo budował coraz większe napięcie to Pominął w sposób okropnie rozczarowujący moment kulminacyjny zwieńczający jego zamiary i rozmiar jego okrutności i NIE przedstawiła brutalności która moim zdaniem jest kluczowa w tego typu produkcjach.

Pomijanie scen mordu, które odpowiednio zrealizowane potrafią być nie tylko artystyczne, ale też nadają historii prawdziwy ciężar i mrok, to dla mnie ogromna ujma dla wartości artystycznej. To również przejaw gloryfikowania zabójców- przedstawiania ich emocji, przemian i toku myślenia, ale bez konfrontacji z faktycznym obrazem ich okrucieństwa. To tak, jakby w filmie romantycznym przez cały czas pokazywać rozmowy i zaloty, ale nigdy nie pokazać pocałunku.

Brutalność nie równa się głupiemu „gore”. Dobrze przedstawiona potrafi pogłębić emocjonalny odbiór historii i przywrócić jej autentyczność. Cieszę się, że w trzecim sezonie „Eda” nie pominęli tego wątku-- w jakimś stopniu udało się tu wywołać obrzydzenie i odciągnąć uwagę od romantyzowania morderców i pokazać ich prawdziwą naturę.

Znając temat schizofrenii i ogólnie zaburzen psychiatrycznych, uważam, że ten sezon jest znacznie głębszy psychologicznie, niż wielu osobom się wydaje. „Dahmer” był bardziej przystępny, estetyczny i trafiał do masowej widowni, szczególnie do kobiet. „Ed” natomiast jest trudniejszy, cięższy, brudniejszy, bardziej psychotyczny. I właśnie przez to - prawdziwszy.

To, co Oliwka określiła słowami „nie wiadomo, czym ten serial chce być”, moim zdaniem doskonale oddaje samą naturę psychozy - ona też nie wie, czym chce być. I to właśnie zostało tu świetnie przedstawione. Trzeci sezon to godne dzieło, choć z lekko wybująłym finałem. ogólnie Przy nim „Dahmer” to bajka dla nastolatek więc śmieszy mnie jak, ludzie piszą, że to płytka historia ale z tego co widzę głównie piszą to kobiety