Co robisz, gdy ze świata nagle znika 2% populacji?

a. Przestaję się odzywać, zaczynam ubierać się tylko na biało, palę jednego papierosa za drugim.
b. Płacę prostytutce by do mnie strzeliła.
c. Rozdaję ulotki świadczące o tym, że ci, którzy zniknęli byli nic nie wartymi członkami społeczeństwa.
d. Próbuję żyć dalej, ale codziennie budzą mnie koszmary.

Jeśli odpowiadając na powyższe pytanie, wybierasz którąkolwiek z opcji, to “The Leftovers” jest serialem dla ciebie. To historia o pozostawionych 98% ludzkości, która swoim niedawno zakończonym trzecim sezonem umocniła swą pozycję w panteonie genialnych produkcji telewizyjnych. To dość ciekawe, bo początki serialu tego nie zapowiadały. Pierwszy sezon, oparty na książce Toma Perroty, zebrał średnie recenzje. Narzekano na zbyt dużą wielowątkowość, aż nadto poważny klimat, i ogólne poczucie beznadziei towarzyszącej bohaterom (choć trudno im się dziwić).

Sytuację odmienił drugi sezon. Wraz z jego początkiem, wszystkie książkowe wątki zostały zamknięte, dzięki czemu scenarzyści mieli pełną wolność w kreowaniu dalszej historii. Zmienili miejsce akcji, czarnym humorem tchnęli w serial powiew świeżości. Elementy kultu zaczęły mieszać się z przypowieściami biblijnymi, a te z motywami końca świata (a nawet scenami z zarania dziejów!). Po kilku odcinkach kręcący nosem krytycy pierwszego sezonu, posypywali sobie głowy popiołem. Fascynujące character studies (epizody poświęcone w całości jednej postaci) i wątki nie z tej ziemi (dosłownie) wywindowały serial do grona najlepszych seriali tej dekady.

Samo zakończenie nie odpowiedziało na szereg wcześniej postawionych pytań, tego jednak nikt nie oczekiwał. Bo niezwykłą przyjemnością było zwykłe obserwowanie bohaterów poszukujących sensu w bezsensownej sytuacji.

Nieodłącznym elementem “The Leftovers” stała się muzyka Maxa Richtera. Pewne jest, że nigdy nie powstanie serial z lepszą ścieżką dźwiękową niż “Twin Peaks”, ale minimalistyczny soundtrack Richtera pretenduje do solidnego drugiego miejsca. Momentami wstrząsający, jednak pełen nadziei, łączy elementy klasycznego pianina z numerami, które zakrawają o ambient. Bez niego niektóre sceny nie oddziaływały by tak mocno.

Nie będę się rozwodził nad tym, dlaczego “The Leftovers” warto obejrzeć. Trzeba tu wspomnieć o niezwykle odważnych, przekraczających telewizyjne standardy scenach, zarówno pod względem fabularnym jak i wizualnym. Ale przede wszystkim, twórcom udało się pokazać człowieczeństwo w niezwykle prawdziwy sposób. I za to “The Leftovers” zapamiętam.

Więcej recenzji i artykułów znajdziesz tutaj: https://www.facebook.com/zeszytyfilmowe/