Haha też na to zwróciłem uwagę, serio głupota scenarzystów nie zna czasami granic

Nie tylko wam się to "rzuciło w oczy". Ja to jak zwykle próbowałem przełożyć na realna sytuację. Pomyślmy, czy zestresowana matka w ataku histerii nie wołałaby swojego małego dziecka po imieniu? Dla nas jest to bezsensu, bo taki niemowlak przecież nie odpowie, ale nie co dzień znika ci dziecko z zamkniętego samochodu. Pozdrawiam

ps. jestem ciekaw czy ktoś myśli podobnie? Czy wszyscy są zwolennikami teorii o wąchaniu kleju przez scenarzystów przed napisaniem scenariusza do tego odcinka?:D

No ale co właściwie zrozpaczona matka, której nagle bez wytłumaczenia zniknęło dziecko miała zrobić? Wiadomo, że krzyczała, a co miała wołać "Gdzie jest mój niemowlak"? :D

nie całkiem - "Gdzie jest moje dziecko?" tak raczej by krzyczała matka niemowlęcia. ale jak się pilę II na 10 ocenia to co tu dyskutować...

Oj, przepraszam że nie sięgam Ci do pięt z moim beznadziejnym gustem :* A ja dalej uważam, że matka w rozpaczy może krzyczeć po imieniu do dziecka, nawet niemowlęcia.

Przecież ona była w szoku, człowieku. Jak dla mnie ta scena była jak najbardziej prawidłowa w tej sytuacji.

Matka wiedziała, że dziecko jest w foteliku, tuż za nią, a po chwili go nie ma. Spojrzała jeszcze do samochodu, bo mogło w sumie wypaść, ale to było mało prawdopodobne i nie było go słychać. Kolejną reakcją było obejrzenie się dookoła (ktoś mógł zabrać dziecko w jakiś sposób lub dziecko mogło być ewentualnie poza samochodem) i właśnie w tym momencie zobaczyła następne zniknięcia.

Ale przez cały ten czas wiedziała, gdzie dziecko powinno być. Nie szukała pod samochodem, albo "Sam, gdzie się schowałeś?". Ta scena była niemożliwa, nielogiczna, więc nie szukajmy też logiki w zachowaniu matki.

Może by szukała pod samochodem, ale w tym momencie chłopiec z tyłu zaczął wołać tatę, porzucony samochód wpadł na drugi, i zorientowała się, że to jest jakaś większa akcja. Poza tym niemowlak musiałby otworzyć drzwi, wturlać się pod auto i jeszcze za sobą zamknąć ;)

W sytuacji takiego stresu to chyba każdy by się darł po imieniu, nawet gdyby wołał głuchego...

Chyba mnie nie zrozumiałaś...

Chyba zrozumiałam, przecież moja odpowiedź nie stoi w opozycji do Twojej :) Generalnie popieram tezę, że nawet jeśli to było nielogiczne z naszego punktu widzenia, to ktoś, kto stracił dziecko w ułamku sekundy w niewiadomy sposób (zresztą w wiadomy też) nie musi się zachowywać logicznie.

No tak, ale tłumaczenie pierwszego akapitu było zbędne. Odebrałam to jakbyś myślała, że ja o tym nie wiem. Ale ok.

Albo żadne z Was nie ma dzieci albo ja jestem jakaś dziwna, bo według mni to było zupełnie normalne zachowanie. Każda książka o dzieciach i instynkt macierzyński mówi, że nawet takie małe dziecko rozumie co do niego się mówi, wow czemu nie wołać jego po imieniu? Co w tym dziwnego? myślicie że matka będąc dana z dzieckiem w domu mówi do niego w trzeciej osobie?

Ekstremalna sytuacja... Wątpię że ktokolwiek myślałby logicznie na jej miejscu.

Nie lubie jak ktoś na siłę próbuje zalezc jakis blad scenarzystów.. Nie twierdze ze one sie nie zdarzaja ale akurat w tym przypadku nie widze w tej scenie nic nadzwyczajnego. Ponawiam pytanie luko92 - w jaki sposob niby miala zareagowac w takiej sytuacji? Troszkę empatii drodzy widzowie ;)

Nie po to się daje imiona dzieciom, by ich nie używać. Jak mówi się o dziecku to nie mówi fajny ten Twój niemowlak, tylko dla przykładu Fajny ten Twój Kacperek. Ech, ludzie szukają dziury w całym. A co do serialu zapowiada się miodnie :D BTW nie rozumiem ludzi, co oceniają serial po Pilocie.

miała po nazwisku wołać? jak będziesz miał/-a dziecko to jak będziesz do niego mówić? od małego dziecka mówi się do niego po imieniu, żeby zaczął w końcu na nie reagować. gł€ęąńę

Obecnie lekarze radzą już w łonie matki rozmawiać z dzieckiem. A potem przemawianie do niemowlęcia to dla każdego rodzica normalność.
Zachowanie matki, wołanie dziecka po imieniu, w tej dramatycznej sytuacji jest jak najbardziej naturalne.
Wiem, że tu pisują bardzo młodzi ludzie, ale dziwi mnie, że tak nieco im umykają takie zwykłe, życiowe obserwacje.