Też miałam podobne uczucie jeśli chodzi o Micheletto ^^ odcinek bardzo mi się podobał, z niecierpliwością czekam na następny. Coraz bardziej lubię Juana, chyba trzeba będzie przeczytać w końcu książkę.

Serial nie jest adaptacją książki.

Najbardziej podobała mi się scena, w której Rodrigo spotyka syna Cateriny ( takie ładne ujęcie w zrujnowanej bazylice;-) ). A następnie jego rozmowa z Juanem, kiedy już wiedział, co zaszło podczas oblężenia Forli. Myślałam, że kiedy wreszcie przejrzy na oczy i zobaczy jakim tchórzem i skończonym dupkiem jest jego syn, to się ostro zdenerwuje, a tu... nic. Nie potrafił być na niego zły i widać było po nim, że jeszcze się martwi jego opłakanym stanem. Skojarzyło mi się to z przypowieścią o synu marnotrawnym.
Jeśli chodzi o uzależnienie Juana od opium - przegięcie.
Lukrecja już dawno mnie znudziła, a teraz tylko irytuje. No ale tak to sobie tłumaczę, że serial musi też przyciągać młodszych ludzi ode mnie przed TV.
Micheletto po raz kolejny pokazuje, że ma coś nie tak z głową. Ta jego psychologiczna gra z chłopakiem Sforzy - jak tu go nie lubić?
Cezar chyba mocno wziął sobie do serca rady papieża o cierpliwości. Jakoś tak przycichł w tym odcinku i niezbyt dogryzał Juanowi.
Nie wiem jak dla Was, ale dla mnie ta cała intryga braciszków z Della Rovere na czele jest taka grubymi nićmi szyta. No nic, zobaczymy jeszcze w jakich okolicznościach Rodrigo przyjmie do siebie tego młodego.