Porównując 3 wersje, jakie miałam okazję widzieć, powiem tak - od wersji z 81 roku, chyba nawet najgorsza "kaszana" jest lepsza /jedynie Brandon -bodaj pan Swann - próbował tam reanimować marność, ale sam nie miał szans i miewał też potknięcia, ale mi go żal, że wdepnął w tamten serial/.
Nie wiem, czy da się porównać ten serial /2008/ z filmem /1995/. Dla mnie aktorzy z serialu 2008, są sympatyczni, ale nie przyciągają uwagi prawie w ogóle. Dla tego, trudno być przejętym ich dziejami. Przynajmniej ja to tak odczuwam. Taka jazda na połowie gwizdka, nie ziębią i nie grzeją. Owszem, wolę wersję z 1995 - przyznaję bez bicia. Wolę Emmę Thompson, mimo że "nastką" nie jest. Elizabeth z tego serialu jest, owszem, sympatyczna, ale lubię tą lekką ironię w wypowiedziach i serdeczność Thompson, czy nawet ostrzejszą, niż w serialu, scenę, kiedy przez moment mówi siostrze ile wycierpiała, ale nie mogła nic powiedzieć przez Lucy. W serialu, Elizabeth, jest ciepłą kluchą, która ze smutku robi wielkie oczy i właściwie tyle. Owszem miłe to, ale brak czegoś więcej. Marianne...powinna grać piosenkarkę country;)
Trudno przełknąć jej nagłą przemianę i głęboką mądrość, ale staram się usilnie. Żwawa dziewoja i tyle, niestety, do K Winslet daleko. Z pewnością wiele szkodzi tu scenariusz, któremu wetknięto wiele nowoczesności, a to bardzo istotne jest, co wypadało, w tamtych czasach, a co nie. Tu wygładzono wersję i nadano kształt bliższy naszym obyczajom i swobodzie. To szkodzi. Film lepiej wyjaśniał i pokazywał jakie były zasady zachowania.
Plusem jest w serialu/2008/ - Edward, bo H Grant, był raczej wersją nieco komiczną, ta jest i sympatyczna i pokazuje tragiczny wymiar, oraz, że nie jest to kołek z drewna, a człowiek /w wersji z 81 mamy kołek:)/.
Niestety nikt nie zagra pani Jennings, jak genialna p Elizabeth Spriggs /z filmu:)/, nikt nie przebije tej postaci!
Przykro, za to, zobaczyć i trudno uwierzyć, że serialowy Willoughby /2008/ miałby komukolwiek zawrócić w głowie! Ja rozumiem, że miłość jest ślepa, ale zdaje się, że właśnie ten związek miał ukazać uczucie do człowieka "robiącego wrażenie" /pozytywne/, poniekąd uwodziciela, skoro dziewczęta ściełały mu się do stóp, kogoś kto łatwo i powierzchownie zauroczy. A mamy tu mikrego chochlika o spojrzeniu Rowana Atkinsona i który żadnym talentem, czy "gadką" się nie wyróżnia. Nie wiem, czym miałby "porwać" afektowaną Marianne. W porównaniu z nim, niezborny kloc-płk Brandon, o granitowej twarzy, wydaje się, niemal przyjemny. Ale jeśli mam porównać tego Brandona, z filmowym, a nawet z serialowym z roku 81, to tu mamy najgorszego Brandona z możliwych. Trudno czuć do niego przekonanie. Brak mu podstawowej cechy, którą wg mnie "Brandony" mieć powinny, to jest subtelności. Właściwie brak mu jakichkolwiek cech - pozostaje grubo ciosanym klocem i musimy wierzyć w jego jakieś uczucia, bez niemal żadnych przesłanek, a zdecydowanie, bez żadnego gestu z jego strony. Gra aktorska jest tu zerowa. Owszem, recytuje tekst, marszczy brew, kiedy trza, lubo wrzaśnie w lesie, ale sam z siebie jest litym granitem. Porównanie z Rickmanem nie ma sensu, bo nie ma czego porównywać. Ten Brandon, z serialu 2008, po prostu jest, a gry aktorskiej, niuansu w tonie głosu, czegokolwiek z aktorstwa - tu się nie uświadczy. Szkoda.
Owszem serial ma dobrą muzykę, dość nowocześnie opowiada od strony operatorskiej, chociaż czasem irytująco mało pasuje to do tematyki mało współczesnej. Nieźle wypada pani Dashwood, czy Margaret. Role żmijowe, czyli Fanny, podobnie dobre. Chyba najbardziej w całym serialu podoba mi się miejsce, w którym zamieszkują siostry z matką, sam domek może mniej, ale takie miejsce!:)
Ogólnie zakończę tak - serial jest miłą suróweczką do obiadu, ale "obiadem" jest, mimo wszystko, film Anga Lee.