Porównując gry z 1 sezonu oraz 2 i 3 można zauważyć, że 1 sezon stawiał bardziej na spryt, zręczność albo po prostu szczęście uczestników, natomiast gry z 2 i 3 sezonu były grami w większości wymagające po prostu sprawności fizycznej. Np. Dalgona wymagała cierpliwości, uważności, kreatywności, żeby wyciąć kształt nie niszcząc ciastka, dalej przeciąganie liny mogło być grą tylko wykorzystującą siłę, ale Dziadek pokazał, że można to zrobić wykorzystując spryt i odpowiednią technikę, w szklanym moście owszem liczyła się kolejność przechodzenia, ale też dużą rolę odegrała chociażby umiejętność rozpoznawania szkła hartowanego, natomiast w 2 sezonie w grze Mingle należało szybko dobrać się w parę/grupę i liczyła się tutaj szybkość – kto szybciej dobiegnie do pokoju, a także siła w przypadku gdy trzeba było przytrzymać drzwi czy wypchnąć kogoś, w 3 sezonie pojawia się gra w chowanego, gdzie największe szanse miała osoba szybka i sprawna, a jeśli była „czerwona” to silna i bezwzględna, dalej skakanka, która absolutnie nie wymagała żadnego wysiłku umysłowego, liczyła się tylko sprawność fizyczna i wydaje mi się, że to też przełożyło się na osoby jakie znalazły się w finale, w 3 sezonie do finału przechodzi banda silnych, przebiegłych facetów, a w 1 sezonie w finale był sprytny i mający ogromne szczęście Gi-hun i inteligentny Sang-woo Jo.