Na pewno jesteś odosobniony, skoro po tylu miesiącach nikt Ci nie odpisał, ale ja zgadzam się z Tobą odnośnie opinii na temat zakończenia :) Wczoraj, po latach oglądania SFU, a z różnych powodów przerywałem seanse i dokładnie trzy razy zaczynałem na nowo, obejrzałem w końcu ostatni odcinek. Przez cały czas jego trwania miałem jakiś dyskomfort, bo wiedziałem że TO JUŻ BĘDZIE KONIEC, i zaraz przecież będzie ta końcówka o której wszyscy tyle mówili. I faktycznie, stało się i poleciały napisy końcowe. Byłem pod wrażeniem, ale tylko dopóki nie pokazali tego time laps'u z Fisherami i otoczeniem. Rozumiem, że autorzy chcieli w ten sposób pokazać całość doświadczenia jakim jest ludzkie życie, ale dokładnie jak piszesz, w ogóle nie spasowało mi to to do tego, że pierw oglądamy ich w sytuacjach ekstremalnie intymnych, a potem puszczają nam przyśpieszony film dokumentalny który równie dobrze mógł istnieć jako jakieś video-wypracowanie nahajowanej Claire do szkoły artystycznej. W dodatku ta komiczna czasem (siwy David z jajem na głowie :)) charakteryzacja też psuła efekt. Liczyłem, że serial skończy się gdy pokazali ich kiedy wreszcie nie walczyli z tymi wszystkimi demonami z którymi zmagali się na przestrzeni pięciu sezonów, i mimo że nie pasowałoby to do ogólnego czarnego humoru serialu, to właśnie tu imo kurtyna byłaby spuszczona idealnie. Bo jak wierzyć, że np. Billy dożywa sędziwego wieku, skoro przynajmniej raz w każdym sezonie bywał w takim stanie, że tylko ostra farmakologia trzymała go z dala od żyletek lub stryczka. Uwielbiam ten serial i dał mi dużo do myślenia, autentycznie już tęsknię za Fisherami, ale scenarzystów z zakończeniem trochę poniosło :) Rozumiem jednak że komuś to może się podobać, bo czegoś takiego w telewizji jeszcze chyba nie było.