Matrix: Reaktywacja. Satomi unikająca pocisków wywołała na mej twarzy głupawy uśmieszek, który nie chciał odejść jeszcze długo później. Ale to w porównaniu do Ewolucji planety wilków: Skrzenia, było niczym. Bo kiedy ujrzałam jak oczy Alfa widzą iskrzące się grzybki pomimo nasilającej się ślepoty Scotta, śmiałam się w najlepsze. Jeff udowadnia raz za razem, że nie potrzebuje wielkich efektów specjalnych rodem z Transformersów, skoro wystarczy mu inspiracja
"Twinkle, twinkle, little star". A później przez bitą godzinę śpiewałam pod nosem "Sparkle sparkle little star, How I wonder what you are" - póki brat nie zaczął mi grozić...

Braeden. Miałam tę wizję w głowie - laska gotowa sprzedać diabłu duszę własnej matki za trochę hajsu; nie przywiązuje się do nikogo i nie ogląda za siebie. Mam niejasne przeczucie, że Jeff bardzo się postara by tę moją wizję zatrzeć jak najszybciej, robiąc z niej ciepłą kluchę, w której zakocha się Dereczek. Bo niby czemu Dereczek miałby na nią nie lecieć? To przecież nie tak, że wszystkie jego związki zakończyły się katastrofalnie i dla niego i dla otoczenia. Skądże znowu.

Tatuś McCall ostatnio mnie pozytywnie zadziwia. O ile w 3 sezonie strasznie mnie drażnił, o tyle teraz udaje mu się powoli podbijać moje serce. Przeczuwam, że w końcu dołączy do mojej listy super rodziców. Matka Lydii też mogłaby się okazać interesująca, gdyby dać jej postaci szansę na rozwój. Ciekawe, czy ma choć blade pojęcie o nadprzyrodzonych rzeczach, czy miewała kiedykolwiek dziwne przeczucia dotyczące śmierci, które były jednak słabe więc je ignorowała, lub czy jest geniuszem jak Lydia... Co pozostawia jedynie Deatona w 'większej' roli dorosłego, którego nie mogę zdzierżyć.

Lydia. Ostatnimi czasy co raz bardziej mnie intryguje jej moc. Wciąż ma długą drogę przed sobą, ale jakież możliwości kryją umiejętności banshee! Mam nadzieję, że szybko to rozkręcą. Meredith była taka ciekawa! Szkoda, że się jej pozbyli, zwłaszcza, że jej historia nigdy nie została opowiedziana, ale z drugiej strony, gdyby Meredith pozostała przy życiu, Lydia wciąż szła by na łatwiznę i pytała ją o pomoc, zamiast samej się postarać.

Dalej leci Stiles i... Co to niby ma być? Stiles zachowuje się jak... nie Stiles? Zaczęłam to sobie bezpodstawnie tłumaczyć, że może po wypędzeniu Nogitsune pozostała w nim jakaś ciemność większa niż po rytuale ofiarnym... Bo musi być jakieś wyjaśnienie. Jedyne sceny, jakie mi się w tym odcinku z nimi podobały to moment, gdy orientuje się, że skoro trener zachorował jako jedyny dorosły, musi to coś znaczyć i moment w banku, gdy dobijał się do drzwi. DWIE sceny. DWIE. A zwykle uwielbiam WSZYSTKIE, w których występuje... Wtf.

zgaduję, że jesteś za Stydią?

Tak po prawdzie, to Stydię mam raczej gdzieś, ale już wolę to niż Stalię w czwartym sezonie.

A czemu? Czemu tak bardzo nie lubisz Stalii?

Bo pojawiła się z rzyci i ich relacja bardziej przypomina coś na płaszczyźnie: nieudolny opiekun/małe dziecko. Za dużo, by się rozpisywać, zwłaszcza że już w wielu wątkach pisałam, czemu nie lubię Stalii.