Bezspoilerowo o siódmym odcinku The Last of Us powiem tak: jest to jeden z najlepiej odwzorowujących wydarzenia z gry epizodów, aczkolwiek wyłączono z niego pokaźny procent akcji i nie wszystko toczy się w nim identycznie jak w pierwowzorze. W mojej opinii to dobrze, bo nie wszystkie wydarzenia miałyby sens się przenieść do serialu. Po dzisiejszym seansie widzowie będą mieli najwięcej skojarzeń z epizodem trzecim, ponieważ ten dzisiejszy nie tylko koncentruje się na relacji między Ellie a jej przyjaciółką, ale niejako zabiera nas w podróż pozwalającą zapomnieć o ponurej egzystencji w postapokalipsie. Podróż, w której największy dreszczyk niebezpieczeństwa budzi nie śmierć lecz strach przed byciem przyłapanym na gigancie, a przepełnione nostalgią za prostymi uciechami dawnego świata chwile stanowią tło do narysowania piękna ludzkich emocji. Te nasi bohaterowie odczuwają mocniej, bo w obliczu dewastacji kordycepsu nie mają luksusu mieć ich na co dzień. I chociaż całość wygląda nieźle, to w mojej skromnej opinii gra znacznie lepiej uchwyciła dziejącą się na ekranie chemię.

Dla tych, którzy się poznali z DLC Left Behind nie powinno być tutaj zaskoczenia. Nie sądzę też, by ten odcinek wzbudził tyle kontrowersji jakie widzieliśmy w internetach po epizodzie trzecim. To opowieść, która miała pozwolić nam na lepsze poznanie się z postacią Ellie, a więc i również z warsztatem Belli Ramsey. Do końca sezonu pozostały już dwa odcinki, i tak jak dzisiejszy seans był w większości spokojny, tak po następnych możemy spodziewać się mocnego ładunku emocjonalnego. Czekam z ciekawością.