Zacznę może od tego, że początkowo sam byłem sceptyczny odnośnie śmierci Merla. Jak wiadomo po głowie krążyły myśli w stylu "niewykorzystany potencjał", "a gdzie relacje między braćmi", "przecież to taka charyzmatyczna postać" itd. Trochę żalu ze względu na odejście aktora, nutka złości na AMC. Niemniej jednak ta sytuacja utrzymywała się tylko do dnia dzisiejszego. W trakcie oglądania "This Sorrowful Life" moje spojrzenie na sytuacje Merla uległo diametralnej zmianie, wraz z utwierdzeniem siebie samego we wcześniejszych domysłach, a nawet nie domysłach, a stwierdzeniach, które pojawiły się przy okazji wczorajszej dyskusji z Tortugą.

Wiele osób tutaj lamentuje odnośnie tego co się stało w epizodzie 15, jednakże czy ktokolwiek z Was spojrzał na sytuację z perspektywy samego Merla? Odnoszę wrażenie, szczególnie przeglądając główny temat, że większość żyje mrzonkami odnośnie kolorowej przyszłości, chcąc nadal oglądać hasającego po łączce niczym jelonek Merlinka. Dobrze, rozumiem tutaj wszystkich, jednakowoż należy zwrócić uwagę, że starszy Dixon dusił się wręcz sytuacją w której się znalazł. Ten człowiek całkowicie stracił już i tak ledwo stabilną egzystencję. Jego życie było bezcelowe. Brak prywatnego targetu, nieumiejętności przystosowania się, ograniczenie swobody w działaniu i do tego brak sensu. Rick to nie Gubernatora, który pozwala na to co dusza zapragnie. Sam Merle stwierdził, że nie wie co tak naprawdę robi. Ten chłopak miotał się jak dziecko we mgle i choć nam wydaje się, że taka sytuacja mu odpowiada, on się po prostu tym dołował. Przeżył ogromny zawód, żył w kolorowej bajce, którą sam sobie stworzył w której to był panem i władcą. Niestety rzeczywistość pokazała swoje. Nie ma miejsca na Merla i Daryla. Jest natomiast miejsce na społeczność, na równość, na wzajemne poszanowanie i lojalność. Niestety to była granica dla Merla nie do przeskoczenia. Czuł on awers. Każda mijająca godzina była dla niego niczym powoli zawijająca się pętla na szyi wisielca. Mówiąc wprost DLA NIEGO NIE BYŁO PRZYSZŁOŚCI!. On to czuł. Dla Merla z dnia na dzień stawało się to coraz bardziej namacalne. Do tego dodajmy sobie kolizję charakterów pomiędzy nim a Darylem. To go najbardziej zabolało. Z brata, nad którym ciągle miał kontrolę nie pozostało nic. Przed sobą miał człowieka szlachetnego, otwartego i lojalnego względem innych, człowieka który znalazł rodzinę w osobach kompletne mu obcych, człowieka który chciał aby on sam się dla reszty zmienił. Konflikt interesów, kolizja dwóch światów. Wracając jednak do zmian. Jest to kolejna sprawa, która popchnęła Merla w decyzję iście samobójczą. On się po prostu bał tych zmian. On nie chciał tego, a wiedział, iż jest to nieuniknione w środowisku w którym przyszło mu żyć. Nie trafił on do grupy leserów, krętaczy, oszustów. Bał się po prostu drogi, którą musiałby przejść aby nadal żyć. Z jednej strony chciał zostać przy obecnym sposobie życia, który niestety nie przynosi superlatyw, a z drugiej chciał odtrącić od siebie rzeczywistość. Był między młotem, a kowadłem. Ten człowiek niewątpliwie próbował, ale nie potrafił. Do tego, jeszcze to bardzo mocne, aczkolwiek trafne słowa, iż nikt po nim płakać nie będzie, wliczając w to Daryla. To były słowa, które dla Merla stały się kubłem zimnej wody. W końcu zrozumiał swoją bezcelowość, swój dramatyzm i tragizm. Ujrzał koniec. Wiedział, że jego działania do niczego nie doprowadzą, a zasieją jeszcze większy chaos. Owszem mógł wrócić z Michonne ale co by to dało? Wewnętrzna alienacja, odsunięcie od reszty, tworzenie swoistych barier i życie na uboczu. Czym takie życie różni się od wyroku wydanego na siebie samego? Niczym. Jedna różnica jest taka, że wyrok to szybka śmierć, a egzystencja to powolne wyniszczanie samego siebie, co nie dość że doprowadzi do deprawowania samego siebie, to i jeszcze otoczenia. Przez podobną sytuację przeszedł Shane. Naprawdę chcielibyście na to patrzeć? Pytam się szczerze, ponieważ oglądalibyśmy stopniowy upadek człowieka niewątpliwie inteligentnego. Już na tym etapie widzieliśmy swoisty ból w jego życiu. Teraz wyobraźcie sobie jakby to wyglądało po roku, dwóch. A co tam nawet dwa lata. Pół roku, a nawet mniej wystarczy by człowiek, nie ważne jakby był stabilny psychicznie uległby załamaniu.

Podsumowując, śmierć Merla miała pokazać, ze nawet tacy ludzie jak on potrafią ulec załamaniu i upaść. Prawda jest taka, że Dixon miał swój świat i swoje kredki, jednakże kiedy przyszły większe problemy stworzone przez niego pozory rozwiały się pokazując brutalną i ciężką rzeczywistość, w której odbijają się wszystkie konsekwencje jego czynów.