Podczas oglądania, miałem takie wrażenie, że nasi bohaterowie utyskują na swój los równie często, co widzowie. Czyżby atmosferka się nam udzielała?
Kolejny odcinek o niczym. Nie pokazano nic, czego byśmy już nie wiedzieli: ciąg dalszy psychozy Morgana, pogrążania się mroku Ricka, zaślepienie miłosne Michone i niezniszczalność Negana.
Oddzielne słowa należą się poszukiwaniom chłopca, na które poświęcono sporą część odcinka. Pamiętacie, jakie emocje towarzyszyły nam, gdy zaginęła Sophia, córka Carol? Tym razem nie poczuliśmy nic, równie dobrze mogli go nie szukać, jego postać nie miała żadnego znaczenia dla fabuły, ani nie wywoływała krzty empatii. Pokazuje to, jak nieudolnie i słabo prowadzi się kolejne wątki w TWD.
Co z tym Rickiem? Z trudem przeboleliśmy pacyfikację bazy Zbawców i zabijanie podczas snu chyba ze 2 sezony temu, a teraz Rick poszedł jeszcze dalej, bo zawarł układ, po czym wbił siekierę w plecy sojuszników. Czuję niesmak. W zasadzie postać ta ewoluowała już do takiego mroku, że nic nie jest w stanie wymazać opinii, że stał się pozbawionym zasad pospolitym mordercą. Dla tego co zrobił, nie ma żadnego usprawiedliwienia i nie pozostała mi dla niego nawet odrobina sympatii. Myślę, że w tych okolicznościach najlepszym byłoby jego uśmiercenie i chyba niewielu by zanim zapłakało.
Akcja Judis czy jak jej tam i Negana na złomowisku, kompletnie dla mnie niezrozumiała. O co jej chodziło? Skąd Negan wziął broń, zdjęcia i racę i po kiego licha był ten szwendacz przyczepiony do wózka? No i ta taczka z czymś białym (saletra?), drewnem i kijem Negana... Nie rozumiem tych rytuałów.