Miesiące fatalnego marketingu, obrażania fanów przez twórców serialu i aktorów, a Amazon chwali się wynikami oglądalności. Ciężko, by było inaczej, skoro wydali setki milionów na samograja. W końcu fandom LotR to jeden z największych i najstarszych, być może nawet przodujący w obu dziedzinach. I nawet ci z największymi obawami obejrzą kilka odcinków lub pierwszy sezon, by móc ocenić.

Wygląda ładnie? Momentami. Głównie krajobrazy i kilkusekundowe urywki, np. w prologu czy sceny z Khazad-dum. Ale innymi momentami jest tragicznie i cosplayowo. Zbroje elfów wyglądają jak zamówione na AliExpress, a ich charakteryzacja i wygląd wołają o pomstę do nieba. Po co zmieniali coś, co działa? Ugruntowany od dekad wizerunek elfów, i to nie tylko przez Jacksona, który lekcję odrobił. To tysiące rysunków, fanartów i innych dzieł, jak np. te Johna Howe. A przede wszystkim opisów mistrza Tolkiena, który ukazuje elfy jako istoty o wielkim majestacie, sile, pięknie, dumne, niestarzające się. A te, które widziały blask Drzew Valinoru, przodują w tych kategoriach. Widzicie to po amazonowej Xenie-Galadrieli? Ja w niej widzę głupotę, brak zdolności i dziecinną naiwność. Obrażoną dwunastolatkę. Pomijając aktorstwo, bo Morfydd Clark robi z Pani Światła tak przerysowaną, karykaturalną i obrażoną postać, że bardziej przypomina Grażynkę wzywającą menedżera niż dumną elfkę proszącą o audiencję Króla Noldorów.

Nie potrzeba ogromnego budżetu, by serial był genialny. Tak powstała legenda Gry o Tron. Pierwsze 2 sezony GoT nie miały nawet budżetu na sceny walki, a przyciągały miliony. To właśnie w chwili, gdy serial był produkowany dłużej, a budżet był największy w historii, dokonano spektakularnego upadku, który teraz jako tako starają się odbudować Rodem Smoka. Wtedy właśnie postacie jak Jon Snow czy Tyrion stanowiły wydmuszki samych siebie, z dwiema liniami dialogu na krzyż, odmienionymi po prostu przez wszystkie przypadki.

Bo dugim, co upada po dobrze napisanych bohaterach, jest fabuła, opowiadane spójnej historii. I tak w Pierścieniach Władzy mamy np. Galadrielę, która zamiast po prostu nie płynąć do Valinoru (co w ogóle jest samo w sobie zaprzeczeniem ugruntowanego lore, bo Galadriela, jak reszta Noldorów, w II i III Erze miała tam zakaz wstępu), postanawia wyskoczyć z okrętu. Takie last-minute. Kij, że jest to setki mil od Śródziemia, do którego chce wrócić i walczyć. Nie, nawet ona by nie dopłynęła. Twórcy żonglują tu legendarium jak im się podoba, nie patrząc na konsekwencje. Celebrimbor nie zrobił jeszcze Drzwi Durina? Spoko, zróbmy drzwi. I najlepiej dwóch Durinów jednocześnie, ojciec i syn. Jest Celeborn, mąż Galadrieli? A co tam, po co tam jakieś patriarchalne schematy rodziny.

Nawet najlepsze CGI i inne wodotryski nie zastąpią dobrej historii. A tej tutaj próżno szukać. Głupcy i krytycy powiedzą: "ale po co to wszystko musi być takie zgodne z oryginałem?". A no po to, że z jakiegoś powodu te oryginały są uważane za dzieła genialne. Jak dobrze naoliwiony mechanizm, bez setki dziur w fabule, sprzeczności i niedorzeczności. Zmieniając cokolwiek, trzeba mieć rozwagę i klasę, bo inaczej widz poczuje się jak kretyn, widząc że świat przedstawiony nie ma sensu. Idealnie zrobili to Peter Jackson, Fran Walsh i Philippa Boyens (nie wolno zapominać o tej dwójce), którzy stworzyli genialną adaptację. Zmiany w trylogii LotR pasują, mają sens, są przemyślane, a niekiedy wręcz konkurują z oryginałem. Pani Boyens jest mistrzynią mimiki jeśli chodzi o naśladowanie oryginału. Pierścienie Władzy naśladują co najwyżej swoimi dialogami filmiki z tiktoka.

W RoP brakuje ciekawych bohaterów, których motywacje są realistyczne. Jest za to mnóstwo hobbitów, sorry, harfootów, których w ogóle nie powinno tam być, ale muszą być, bo Amazon ma tak mało praw do świata, że czymś trzeba te sezony upchać. Jest mnóstwo nieścisłości i snucia opowieści tak nieudolnie, że serial ogląda się jak turecką komedię, a nie arcydzieło na miarę dekady, jaką była trylogia Jacksona.

Tu historii nie brakuje, tu jej po prostu nie ma. Nie ma ani jednego dobrego dialogu. Używanie słów jak "polityk" w Śródziemiu, w kontekście Elronda? O mój boże. A Gil-Galad jest napisany jak kongresmen z USA, a nie władca Eldarów. Tak jakby twórcy pisali serial po to, by go potem pociąć i wrzucać klipy do social media, bo jakiś prezes w Amazonie przeczytał, że teraz to już nikt nie ma czasu i nie ogląda długich rzeczy, tylko scrolluje bezmyślnie rolki. Ale nawet wtedy wygląda to miernie.

Casting to też dramat. Widziałem ludzi czekających na autobus z większą pasją na twarzy niż Morfydd Clark. Porównajcie to do genialnego castingu z Rodu Smoka. Niebo a ziemia.

Nie traktuję tego pomylonego serialu jako jakkolwiek związanego z LotR i jego uniwersum. To smutny pastisz i obraza wszystkich wartości i motywów z pięknego uniwersum Tolkiena. Przeczytajcie sobie dla kontrastu Silmarillion. Albo odpalcie audiobooka, jest nawet na YouTube. To jest piękne arcydzieło. Tu mamy papkę dla nie wiadomo kogo.

To kanon i opowieść uczyniły książki sukcesem, tu nie ma ani tego, ani tego. Podoba się? Nie ma sprawy. Pokazujecie, że nawet gdyby wam w twarz splunięto to byście mówili "no i co, fajny content, nowy i taki drogi był to super".

Shippey haniebnie zwolniony, a Christopher Tolkien umarł, więc nie było nikogo na straży. Byli za to Corey Olsen, tzw. "profesor Tolkiena", a raczej pośmiewisko w fandomie, bo człowiek nie wie, o czym mówi. To samo Lindsey Weber, czy sami showrunnerzy. Dramat, abominacja i coś poniżej krytyki. Dobrze, że mamy książki i trylogię, oraz dobre, lecz nie pozbawione wad filmy trylogii Hobbita. Tego czegoś od Amazonu jako serial w świecie Władcy Pierścieni zwyczajnie uznać nie wolno szanującemu siebie i Tolkiena fanowi.