Nie znalezlismy miasta lub kina odpowiadajacemu Twojemu wyszukiwaniu
Kino Iluzjon
Warszawa, Narbutta 50A
Repertuar dla kina Kino Iluzjon jest odświeżany w każdą środę w godzinach popołudniowych. Aktualizowane są godziny seansów oraz filmy grane w danym kinie. Kup bilety przez stronę wybranego kina lub przez system sprzedaży biletów z jakim kino współpracuje.
Ulica w centrum Warszawy. Arjun wyemigrował do Polski ponad dekadę temu z Indii i wciąż zmaga się z poczuciem wyobcowania. Aby pokonać bariery między sobą a pełnym niepokoju krajem, zaczyna filmować swoich sąsiadów, odkrywając mozaikę ukrytych historii, wspólnych tęsknot i fascynujących postaci: listonosza, który oprócz listów dostarcza również recepty na samotność czy przybysza z Damaszku, starającego się odtworzyć z pamięci swoje rodzinne miasto. Z nieco ponad kilometrowej Wilczej wyłania się obraz współczesnej Europy, a Polska, często postrzegana jako nieprzyjazna i konserwatywna, w obiektywie reżysera zyskuje czuły i pełen humoru portret.
Aby utrzymać żonę z czworgiem dzieci, Henri-Désiré Landru uwodzi samotne i bogate kobiety. Gdy podpisują na niego pełnomocnictwo, znikają w tajemniczych okolicznościach.
Maleńka górska wioska Pirin w Bułgarii. Młodzi wyjechali, zostali starzy... i ich podopieczni. W poetycki, czasem tragikomiczny sposób film ukazuje relacje ludzi i ich zwierząt, które ucieleśniają nadzieje i lęki lokalnej społeczności. Milczące zanikanie pięknego miejsca, którego mieszkańcy wciąż wierzą w cuda, bezgłośnie urzeka, a dźwięki natury i immersyjna muzyka potęgują wrażenie zawieszenia w czasie i przestrzeni. Czy kotka Matsa naprawdę jest wampirem, a na osiołku Kirka ciąży klątwa? Jak potoczą się losy konia Gosho i kozy Belushki? Czasem nie potrzeba słów, by wyrazić cały wszechświat.
Maria Tomanová wyjechała z czeskiego Mikulova do USA jako au pair, a dziś robi sesje zdjęciowe dla wielu słynnych modowych marek i magazynów, w tym dla "Vogue’a". Jej nazwisko jest lepiej znane w Stanach niż w ojczystym kraju, który nie dał młodej malarce zbyt wielu możliwości. Dopiero daleko od domu, w tętniącym życiem Nowym Jorku, mogła dokonać przemiany, dorosnąć i odnaleźć siebie. Towarzyszył jej partner, a potem mąż - historyk sztuki Thomas Beachdel. Film dokumentuje pięć lat z ich życia. Łączy intymny portret dwojga ludzi z historią o poszukiwaniu tożsamości w sercu amerykańskiej metropolii. Śledzimy ich osobiste i zawodowe losy, przepełnione pasją i obsesją na punkcie sztuki. Podziwiamy odwagę i wysiłek, jaki włożyli w poszukiwanie drogi do sukcesu i spełnienia. Tomanová fotografuje świat w szczególny sposób – stawia na pozytywne emocje, działając jako medium, przez które przepływa energia portretowanej osoby. Reżyserka filmu Marie Dvořáková, która również przeprowadziła się do USA, przedstawia fotografkę w ten sam sposób. Film staje się tym samym portretem dwóch Marii, które opowiadają historię amerykańskiego snu i poszukują korzeni, tożsamości, domu i drogi do urzeczywistnienia własnej wizji świata.
W 2008 roku Oslo ogłosiło duży międzynarodowy konkurs na budowę nowego Muzeum Muncha. Wbrew wszelkim oczekiwaniom wygrała go mała hiszpańska pracownia o nazwie Estudio Herreros, która jako jedyna zaproponowała niestandardowe rozwiązanie - wieżowiec. Film opowiada historię ryzykownego projektu, który trwał ponad dwanaście lat, zredefiniował pojęcie współczesnego muzeum i był kluczowym elementem wielkiej transformacji architektonicznej i urbanistycznej stolicy Norwegii. Stawia przy tym wiele pytań, w tym o to, jak powinny wyglądać muzea przyszłości oraz miasta, w których wszyscy będziemy chcieli mieszkać. Swoje koncepcje na ten temat przestawiają nie tylko architekci Muzeum Muncha, Juan Herreros i Jens Richter oraz jego dyrektor Tone Hansen, ale także dyrektorka Opery w Oslo Jenny B. Osuldsen oraz Einar Hagem i Marius Mowe - architekci Biblioteki Deichmana.
Filmowa podróż po osobliwym i epickim kinie Terry’ego Gilliama - jednego z niewielu reżyserów, którym udało się osiągnąć tak silną pozycję w branży filmowej i zbudować kultowe dla wielu dziedzictwo. Film pokazuje jego fantastyczną spuściznę, oferując niespotykany dotąd dostęp do gabinetu jego "osobliwości". Od "Brazylii", przez "Człowieka, który zabił Don Kichota", po sagę "Monty Pythona”. Gilliam zaliczył klapy kasowe a także chciał stworzyć filmy, których nie udało się nigdy nakręcić. Oglądamy jego twórczość, która przypomina barokową, zwariowaną i tragiczną przygodę, godną wielkich teatralnych epopei.