Jest klimat i ładna grafika, ale to chyba jedyne zalety tej gry. Sterowanie to porażka, a liniowość fabuły sprawia, że czujemy się jak marionetki w spektaklu wyreżyserowanym przez kogoś, kto bawi się z nami w kotka i myszkę, a nie jak ofiary własnego szaleństwa. Niby chodzimy po wielkiej posiadłości, ale od momentu, gdy nasz bohater zaczyna mieć urojenia, jesteśmy zdani już tylko na realizowanie z góry ustalonego scenariusza, nie mogąc zrobić nic tak, jak sami byśmy chcieli. Aby zaczęły dziać się jakieś dziwne rzeczy, musimy zapalić świece. Chcąc opuścić zamknięty pokój, musimy przeczytać jakąś notatkę leżącą na stole, itp. itd. Wszelkie detale są dopracowane, można otwierać szafki i szuflady, ale do niczego to nie prowadzi, bo nic nie możemy z nich wyjąć (aż chciałoby się rzucić dla głupoty jakimś talerzem lub wazonem), a tylko raz na jakiś czas natrafiamy na jakiś list lub przedmiot, przybliżające nam historię, z którymi możemy wejść w interakcję.
Są momenty lekko przyspieszające bicie serca, ale zbyt często są one takie same, co sprawia, że sztuczki te szybko nas nudzą. Niektóre fragmenty gry wręcz denerwują, gdy przez dwadzieścia minut błądzimy po niewielkim pomieszczeniu szukając czegoś i znajdujemy to przez przypadek dopiero po którymś przejściu tej samej trasy.
Dźwięki i muzyka dobrze budują napięcie, ale zabrakło w grze utworów bardziej podkreślających dramatyzm sytuacji. Bo opowiadana historia jest bardzo smutna, szczególnie końcówka.

Do kupienia gry zachęca jej niewielka cena oraz ładne i bogate jak na tę cenę jej wydanie. Jeśli wcześniej nie grało się w nic podobnego, można potraktować to jako ciekawostkę. Gra jest bardzo krótka, więc nie zmęczy kogoś, komu nie przypadnie zbytnio do gustu.