Vincent Vega

Jedna z najbardziej ikonicznych i niejednoznacznych postaci w historii kina gangsterskiego. Zagrany przez Johna Travoltę w "Pulp Fiction", Vincent jest zawodowym płatnym zabójcą pracującym dla Marsellusa Wallace’a – potężnego bossa przestępczego świata Los Angeles.

Chociaż scenariusz nie ujawnia wiele o przeszłości Vincenta, wiemy, że wrócił niedawno z Amsterdamu, gdzie przez kilka lat przebywał na zleceniu. To tłumaczy jego charakterystyczny dystans do amerykańskiej rzeczywistości i fascynację europejskimi różnicami kulturowymi – słynna rozmowa o ćwierćfunciaku z serem to tylko wierzchołek jego anegdot. Według nieoficjalnych źródeł i samego Tarantino, Vincent jest bratem Vica Vegi (Pan Blondyn z "Wściekłych psów"), co umieszcza go w tzw. "Tarantinoverse" – alternatywnej rzeczywistości pełnej nieoczywistych powiązań. To nieprzypadkowe: obaj są brutalni, ale Vic to sadysta, a Vincent – pragmatyk.

Nosi klasyczny czarny garnitur z cienkim krawatem – uniform zabójcy, który stał się symbolem kina lat 90. Jego wygląd jest schludny, ale nonszalancki – długie, lekko tłuste włosy z tyłu związywane w kucyk, biała koszula, często niedbale zapięta pod szyją. Mieszka w Redondo Beach i jeździ czerwonym kabrioletem Chevrolet Malibu z lat 60., który sam w sobie mówi sporo o jego estetyce — lubi rzeczy proste, ale stylowe. Choć wykonuje brudną robotę, Vincent jest uprzejmy i często wycofany. Zawsze stara się zachować manierę zawodowca – zwraca się do kobiet z szacunkiem, rozmawia spokojnie, rzadko podnosi głos. Pomimo, że potrafi bez mrugnięcia okiem zabić człowieka, to nie jest psychopatą. Jest też miłośnikiem dobrej heroiny, która daje mocnego ale przyjemnego kopa. Ma też zdolności taneczne, którymi wykazał się podczas wspólnego wieczoru z Mią Wallace, wygrywając konkurs w Jack Rabbit Slim's.

Po powrocie z Holandii zaczął współpracować z Julesem Winnfieldem, innym zabójcą pracującym dla Marsellusa Wallace’a. Ich relacja nie sprowadza się tylko do czysto zawodowych aspektów. Łączą ich rozmowy, często filozoficzne, które Vincent zazwyczaj spłyca swoim racjonalizmem. W trakcie jednej ze wspólnych akcji dochodzi do dziwnego zdarzenia. Napastnik wystrzelił w ich kierunku cały magazynek, ale kule niewytłumaczalnie trafiły w ścianę bezpośrednio za nimi, nie czyniąc im żadnej krzywdy. Jules traktuje to jako znak od Boga i decyduje się porzucić życie gangstera. Vincent – przeciwnie – odrzuca tę interpretację, uznaje to za przypadek. Ten brak refleksji okazuje się jego największą słabością a w przyszłości zgubą.

Jego koniec przychodzi nagle i banalnie. Ginie w mieszkaniu Butcha, boksera, którego wcześniej zlekceważył. Vincent popełnia podstawowy błąd — zostawia broń i wychodzi z łazienki jakby był u siebie. I wtedy kończy się jego historia.

W świecie Tarantino tacy ludzie nie kończą dobrze. Vincent nie ginie jak legenda, nie dlatego, że był najgorszy – ale dlatego, że nie umiał się zatrzymać i pomyśleć. Nie był potworem – był zawodowcem, który przestał pytać "dlaczego".