Dziwię się gdy czytam opinie że film ten bez muzyki Pink Floyd był by gniotem. Wrećz logiczne przecież jest że gdyby nie było Pink Floyd i ich ŚCIANY nie było by ów filmu prawda?

Pamiętam jak pierwszy raz go obejrzałem w 2000 roku. Chodziłem do IV klasy podstawówki i słabo znałem angielski a tak się złożyło że ojciec mojego przyjaciela miał oryginalny film na VHS z Wielkiej Brytanii.
Więc jak by się można było spodziewać wraz z Robertem z wypiekami na ustach zasiedliśmy do seansu zwieńczonego pytającym wyrazem twarzy podczas napisów końcowych.
Absolutnie nic nie zrozumieliśmy. Jakieś dziwne obrazy, dziecko, wojna, animacja rysunkowa ale Fantastyczna muzyka. Uparłem się i obejrzałem film jeszcze z 3 razy i dopiero wtedy go zrozumiałem (a miałem wtedy 11 lat...).

Ściana to nie jest zwykły film muzyczny. Zdecydowanie wyróżnia się tematyką spośród innych produkcji tego typu. Przedtem filmy tego typu albo opowiadały o zespole (Song Remains the Same Led Zeppelin) albo były to po prostu Musicale (Jezus Chrystus Super Star). Tutaj Alan Parker na swój sposób zinterpretował dzieło Pink Floyd o tym samym tytule (co spowodowało utarczki z Watersem zresztą) poruszając szereg tematów niezwykle delikatnych jak uczucie osamotnienia, alienacja, bunt, strach, miłość, depresja.
Bob Geldof doskonale się wcielił w postać Pinka (chociaż jak sam twierdził: NIE CIERPIĘ TYCH CHOLERNYCH FLOYDÓW) przemieniając się ze zdołowanej gwiazdy rocka w naćpanego odgrodzonego od świata zdesperowanego faszystowskiego furiata. Wszystkie sceny doskonale poprzeplatane z krótkimi rysunkowymi animacjami Geralda Scrafe'a budującymi niepowtarzalny klimat tej perełki w świecie muzycznego kina.
Nie jest to kino dla każdego. Nawet pomijając iż jest to film muzyczny to jest on przede wszystkim obrazem Psychologicznym tak więc może on być podwójnie trudny w odbiorze dla przeciętnego widza. Ja kocham filmy o takiej tematy oraz uwielbiam Pink Floyd dlatego moja ocena nie będzie niższa od 10 / 10