Nie czytałem książki Pani Christie, ale wątpię, by to ona była winna tak nieudolnej fabule, tylko człowiek renesansu Branagh, któremu nie wystarczyło napisanie złego scenariusza i złej reżyserki, ale musiał sie jeszcze wcielić w głównego bohatera Poirot.

Pierwsza godzina filmu jest tak żmudna i nużąca, że zacząłem się zastanawiać, czy aby na pewno jestem na odpowiednim filmie. Druga godzina, ta już stricte kryminalna, wychodzi jakkolwiek obronną ręką i ogląda się to całkiem przyjemnie z dreszczykiem niepokoju.

Gra aktorska jest naprawdę średnia, największą uwagę przykuła wg mnie Emma Mackey grająca Jackie, która była naprawdę wdzięczna i charyzmatyczna, z jednej strony wiedzieliśmy jaką ma motywację, ale z drugiej dawało do zastanowienia do czego tak naprawdę jest zdolna. Podziękowałbym jednak Branagh'owi i dał tak bardzo zmasakrowanego przez niego Poirot do odegrania komuś zupełnie innemu. Reszta bohaterów po prostu jest, ma swoje mniejsze bądź większe motywacje i tyle.

Jako kryminał, nie jest to na pewno górnolotny czy nowatorski film, wszelkiego rodzaju plot twisty są jedynie odhaczeniem, a nie zaskoczeniem. Historia miała naprawdę ogromne pokłady potencjału i powinna zostać przedstawiona w należyty sposób.

Nie jest to ani dobry ani zły film. Taka średnia krajowa. Na pewno udały się niektóre kracje bohaterów, choć jestem rozczarowany niewystarczającym wg mnie rozwinięciem psychologicznym niektórych postaci. Na plus: klimat i nastrój świata przedstawionego, charakteryzacje oraz kwestie techniczno-wizualne. Niestety z punktu normowo-społecznego, poprawność odejmuje temu filmowi wiele.

Na wieczór ze znajomymi jak najbardziej, ale dla weteranów kryminałów czy postaci Poirota (tutaj z zauważalnym OCD) bardziej warty obejrzenia będzie jednak klasyczny "Poirot" z 1989 r.