Jeden z najsłynniejszych filmów o zakochaniu, ale mnie nie zachwycił. Przede wszystkim świetna gra Hepburn, grającej szaloną i skupioną tylko na sobie Holly. Do jej egoistycznego i przedstawionego jako trochę nieuporządkowany, świata wkracza ktoś kto się w niej naprawdę zakochał, Paul. Miłość Paula do Holly to raczej zauroczenie, albo wręcz zaślepienie. Tylko nie wiadomo dlaczego, porzuca całe swoje życie, ba jest mowa o tym że ma pacę, ale nawet do niej nie chodzi. W filmie wszyscy żyją, jakby oderwani od rzeczywistości. Oderwana od niej jest ta miłość, postacie oraz nawet impresa w środku filmu. Rozumiem, że autorom filmu chodziło o pokazanie kobiety wolnej, która myśli o sobie, żyje sobą i realizuje wszystkie swoje zachcianki. Jest przy tym nawet słodka, ale raczej nie wiele z tego wynika, poza tą właśnie słodkością. Dopiero Paul próbuje ją zdobyć dla siebie i trochę zmienia jej życie, ale ona ciągle wraca do swojego świata. FIlm jest wesoły, momentami naprawdę śmieszny, ale zarazem niezbyt głęboki. Przypomina trochę poezję sentymentalną, tylko XX wieku. Cenię sobie kilka mocnych wypowiedzi w filmie i scen. Na przykład, gdy Paul daje 50 dolarów na toaletę Holly. Naprawdę rewelacyjny moment. Podobnie rozmowa pod koniec filmu w taksówce. Dużym minusem filmu jest pokazanie głupkowatego Chińczyka, którego gra z resztą biały aktor. Dziś ani to śmieszne, ani obraźliwe, po prostu głupkowate. Film dla miłośników romansów obowiązkowy, facetom raczej odradzam.