No, właśnie Frank jest dyskusyjnym elementem składowym filmu.Zdaje się, że stał się doścignionym wzorem dla pana Keanu Reeves'a.
Ale ten błąd obsadowy to jedyna poważna wada filmu.Temat przewodni to jeden z najpiękniejszych jakim obdarowano kino.Wśród kilkunastu interpretacji tegoż, warto posłuchać tej w wykonaniu Morrisseya, który ,,Moon river" przeniósł w zupełnie inne stany emocjonalne.
Sama Audrey Hepburn, o której niekiedy mówi się, że grała samym wdziękiem, jest tu wyśmienita.Także z powodu umiejętnego dawkowania widzom swej kobiecości, co tam, kobiecości niepodrabialnej. Takiej co to z mężczyzn robiła chłopców a z chłopców mężczyzn.Wydaje się, iż tzw. Lounge music wiele zawdzięcza jej istnieniu.
Scena bankietu to, już wówczas, trademark Blake'a Edwardsa-wszystko kipi pozostając pod kontrolą.
Wybaczam również zmienione, w stosunku do książki , zakończenie (w końcu amerykańscy filmowcy zrobili kilka gorszych rzeczy!).
Może zrobiono to dla tych, którzy chcieliby sprawdzić różnicę i tym samym odchodzącą w zapomnienie sztukę czytania przybliżyć .
Sam Capote,co to lubił lżyć wszystko i wszystkich, tu miał spore samozaparcie przed swą podła naturą i pewnie z satysfakcją podpisał to opowiadanie.Ja film oceniam na 8/10, prosząc: nie nazywajmy go komedią romantyczną, jakkolwiek ma wszystkie atrybuty gatunku,
to przecież ma znacznie więcej! Ukłony,esforty

dzięki za wersję Morrisseya, pozdrawiam :)