Szanowni Państwo,
przed Wami
pastisz religii, społeczeństwa, Świętej Góry, polityki i filozoficznych idei


podejrzewam, że przez mój nastrój nie byłam w stanie odpowiednio podejść do tego dzieła (na tę chwilę uważam, że nazywanie Żywotu Briana „dziełem” to poważne nadużycie).
film momentami mnie nudził albo wręcz odpychał obcesowością narzucanych poglądów. wprawdzie nie identyfikuję się z chrześcijańską religią, ale momentami czułam się urażona. większość scen odbieram jako plucie na Kochanych Wyznawców Chrystusa, ale podkreślam, że może to wynikać z mojego słabego samopoczucia (bądź beznadziejnego poczucia humoru - masy ludzi uwielbiają filmy Pythona, mnie śmieszy Lynch, którego masy z kolei nie rozumieją, ba, nawet go nie znają, (możliwe, że popłynęłam z tym jakże śmiałym twierdzeniem, ostatnio widziałam Blue Velvet na TVN o 5 w nocy))

wracając
po pewnym czasie zaczęła mnie też irytować przerysowana, sztuczna gra aktorska. tak tak, doskonale wiem, ze to komedia, ale jaskrawość wielu gestów raziła mnie do takiego stopnia, że musiałam agresywnie klikać pauzę, iść po wodę, przejść 15 minutową sesję medytacji i dopiero wtedy wracać (przesadziłam, ale wciąż nie ukrywam, że całość była niesamowicie męcząca)

mam chyba naprawdę zły dzień, bo wkurzał mnie humor typu „baba przebrana za chłopa, hehehe boki zrywać”. utożsamiam to z polskim kabaretem. takim, który leci w każdą niedziele na jedynce podczas obiadu u babci. rozumiecie, tandeta i kicz.


obiecuję, że wrócę do tego filmu, gdy będę gotowa. może wtedy ocenię go obiektywniej, może nawet mój humor pokryje się z tym, który prezentuje Nam powyższa produkcja.

Amen