Nie przepadam za melodramatami. Więc do tego mam również sporo wątpliwości. Jednak jest w nim coś dziwnego. Ta historia jest specyficznie umiejscowiona między piekłem a niebem, mamy bowiem parę kochanków o różnych poglądach i celach. Jednocześnie styl tego dzieła charakteryzuje się eklektyzmem. Typowe "kino katolickie" czyli małe nakłady środków, średnio znani aktorzy i oszczędne ujęcia, oraz oczywiście rozmach właściwy telewizyjnym dziełom o Fatimie (tak dla przykładu) został tu wymieszany z prawdziwie artystycznymi scenami. W końcu stylistyka melodramatu jest tutaj obecna, czyli mamy prawdziwie ckliwe sceny oraz naiwne deklaracje wiecznej miłości. Mamy także śmiały erotyzm oraz filozoficzne dialogi za nic nie pasujące do gatunku. Hmmm... Całość to mieszanka wybuchowa.
Jestem jednak zauroczony właśnie tą niespójnością, tworzącą niesamowity klimat. Sceny gdy bohaterowie wygłaszają peany na cześć Boga sąsiadują z prawdziwymi bluźnierstwami. I tak reżyser przedstawił całą historię. Wybór między własnym sumieniem a pożądanie jest tutaj do końca nierozstrzygnięty. Każdy widz musi wybrać która z postaci ma rację i kibicować jej do końca. Mimo że ten gatunek niby na mnie nie działa parokrotnie się wzruszyłem, a i wiele razy byłem pod wrażeniem umiejętnego wykorzystania symboli religijnych.
Aktorsko jest również nieźle. Kim Thomson zagrała świetnie. Jej partner Derek de Lint troszkę gorzej, ale poniżej pewnego poziomu nie schodził. Co prawda postaci zostały bardzo ograniczone przez konwencję kina kostiumowego, która wymagała od nich teatralnego aktorstwa. Niemniej jestem pod wrażeniem. Zwłaszcza scen erotycznych, podczas których o teatralności nie ma mowy. Muszę także wspomnieć o świetnej syntetycznej muzyce im towarzyszącej. Świetna robota...