typowy przykład Godardowskiego intelektualizmu; wprawdzie w poczatkach swojej kariery potrafil epatowac nieokielznana energia (np. "Charlotte i jej Jules" albo "Do utraty tchu"), o tyle potem zaczal robic glownie eseje, gdzie przebieg wydarzen ma raczej obrazowac idee i teoretyczne zalozenia niz odzwierciedlac ekranowa opowiesc; stad wszelkie chwyty uniezwyklajace, jak nazwalby je Eisenstein: gadanie do kamery, nieoczekiwane zwroty akcji, pozrorne nielogicznosci; widz ma byc czujny, nie moze sie przyzwyczaic, przekonac, ze wydarzenia sa przewidywalne; i takie wlasnie jest Alphaville; widzialem ten film ladnych pare lat temu i mi sie bardzo podobal; ostatnio zobaczylem go dwa razy pod rzad i juz nie palam takim wielkim zachwytem; zgadzam sie, ze troche nuzacy, ale i tez musze powiedziec paradoksalny i niekonsekwentny; z jednej strony autor opowiada sie za uczuciami, zwalczajac totalitarny swiat logiki, z drugiej wywod rezysera jest skrajnie racjonalny i wykalkulowany; to duza sprzecznosc tego filmu, ktorej nie ma w innym podobnym dziele z tego okresu "Fahrenheit 451" kumpla po fachu Godarda, F. Truffauta; poza tym tak to juz zapewne jest z eksperymentatorami; kiedy proponuja nowatorskie rozwiazania sa podziwiani, ale po latach takie zabiegi w oryginalnej postacji ocenia sie czesto jako dziwaczne, choc nalezy zarazem zaznaczyc, ze bardzo czesto w zlagodzonej postaci przedostaja sie one do mainstreamu i to jest prawdziwe "pogrobowe" zwyciestwo takich nowatorow jak Godard i takich filmow jak Alphaville;