Kolejny dokument o ludobójstwie. Kolejny film, który niczego nie zmienia. Patrząc na archiwalne zdjęcia, słuchając wyznań i zeznań, boleśnie byłem świadomy niemocy, jaką ogarnięty jest świat jeśli chodzi o czystki etniczne. Wystarczy spojrzeć na Sudan. Od lat mówi się o nim wiele. W ciągu ostatniego roku ludzie mordowani są tam setkami i tysiącami, ofiar będzie pewnie więcej niż w Ruandzie (choć i przedział czasowy jest dłuższy), a politycy nic tylko debatują i debatują i nawet co do definicji ludobójstwa dojść do zgody nie potrafią. Pod tym względem "Anatomia zła" jest filmem potrzebnym, choć jednocześnie mocno bezsilnym. Przypomina bowiem o zjawisku, lecz zamiast o aktualnych problemach odwołuje się do bezpieczniejszej (bo przeszłej) historii.
Jednak sam film, oderwawszy od tragedii, o których mówi, jest filmem słabym. Zupełnie nie spodobała mi się jego konstrukcja. Zadając pytania, które w swej istocie odnoszą się do irracjonalnego, emocjonalnego aspektu człowieczeństwa, reżyser uparcie racjonalizuje, szuka logicznego, rozumowego wytłumaczenia. Prowadzi go to jednak na manowce pseudofilozofowania i kończy się wypowiedzeniem kilku bełkotliwych zdań okraszonych paroma banałami. Jeśli jednak pominąć nie wnoszące nic do filmu dywagacje reżysera i wsłuchać się w to, co i jak mówią oprawcy, "Anatomia zła" staje się interesującym studium ludzkiej psychiki poddanej niewiarygodnym doświadczeniom. Dlatego też pomimo starań twórców, "Anatomia zła" ma sporą wartość dla tych, którzy próbują zrozumieć świat i ludzi, a nie tylko szukają sloganów i prostych prawd.