Film jest remakiem z 1927 i 1935 roku, gdzie wcieliła się Greta Garbo w role Anny Kareniny i nie powiem, aby obie te wersje powalały, później 1948 z Vivien Leigh nie powaliła ta kreacja, doskonały Karenin kreacji Ralph Richardson.
Rok 1997 przyniósł najbardziej pasjonującą i namiętna wersję z Sophie Marceau i Sean Bean.
Wersja z 2012 ma może mało Tołstoja w tołstojowskiej wersji...ale jest niezwykle epicka i przyciąga nas spektakularną oprawą i grą aktorską.
Joe Wright wciąga nas w operetkowo-teatralny świat blichtru, przepychu, pluszu, doskonałych kreacji i czaru...
Kostium filmy jest kręgosłupem w którym każdy z aktorów zagra swoja rolę, dla mnie wyłania się kreacja niezwykła Aleksieja Aleksandrowicza Karenina, wcuiela się Jude Law.Majstersztyk aktor uczynił z tej roli, skostniałemu z zasad urzędnikowi nadał ludzki wymiar, słabości i moc wybaczania, jeszcze nigdy tak Karenin nie został stworzony, taka wizja nadał mu nową wyrazistość.
Keira Knightley w roli Anny jest dobra, piekna, olśniewająca choć trochę mało namiętna. Aaron Taylor-Johnson w roli Wrońskiego to już groteska, nic męskiego, czarującego, ciepłe kluchy i dramat jednym słowem.
Przykuwaja uwagę Obłońscy Matthew Macfadyen jako Stiwa i Kelly Macdonald jako Dolly. Niezwykła mieszanka to Alicia Vikander jako Kitty i Domhnall Gleeson jako Lewin połączenie romantyczności z realizmem.
Zachwyca strona techniczna, która uczyniła ten film perełką. Scenografia : Sarah Greenwood, Niall Moroney, Katie Spencer. Kostiumy :Jacqueline Durran. Zdjęcia Seamus McCarrey. Muzyka :Dario Marianelli.