Bękarty wojny Forum

Krwawy Tarantino

ocenił(a) film na 7

Czekasz na nowy film Quentina? Z niecierpliwością czekałeś na jego kolejny film? Nie mogłeś się go doczekać? A więc skacz z radości, ten dzień nadszedł z siłą, jaka zaspokoi Cię na kilka kolejnych lat. Tak, tego oczekiwałeś...

...Chyba, że nie czekałeś. Albo w ogóle uważasz, że ten cały Tarantino to się na „Wściekłych psach” skończył, lub jeszcze wcześniej. I co gorsza, uważasz go za buca zarabiającego kapustę za przeklinanie na wielkim ekranie. I tu zaczyna się moja rola, jako piszącego ten tekst – mam za zadanie przekonać Cię, że ten film jest warty nie tylko twoich pieniędzy, ale i twojego czasu. Bo reżyser tym razem zaszalał: stworzył długie dzieło. A potem jeszcze je wydłużył. I w takiej, 153-minutowej wersji, trafia do kin. Zdobywa je szturmem, powodując litry piany u tych nieszczęśników, którzy mieli pecha wypłynąć na rynek z premierą swojego najnowszego filmu właśnie tego jednego dnia. Peszek.

Jednak czy na to zasłużył? Może faktycznie wieczny chłopiec z Tennesee rzucił się na kasę, kręcąc byle co, bo jego nazwisko na liście płac zrekompensuje wszelkie negatywne recenzje? Nie, to nie możliwe... Ale pewności nigdy nie ma. Zwłaszcza, że pierwsze minuty filmu nic tak naprawdę nie mówią. Kolejne też nie. I kolejne... O tak – wybierając się na ten film, powinno się przed wejściem na salę zaopatrzyć w sporą dawkę cierpliwości. Cały pierwszy rozdział (tak, film jest podzielony na rozdziały, co jak żywo przypomina fenomenalny „Dogville” von Triera) zdaje się być kompletnie nie potrzebnym. Bo co może wnieść do tej historii scena, w której Łowca Żydów odwiedza pewnego farmera na uboczu Francji? Wbrew pozorom – całkiem dużo. Po pierwsze: przedstawia dwie z trzech głównych postaci tej opowieści: Shoshannę Dreyfus (Mélanie Laurent) i Hansa Landa (Christoph Waltz) oraz określa powiązania między nimi. Po drugie – pełni rolę uwertury, obrazując pokrótce oglądającemu, co go czeka: pozwala zasmakować muzyki, liznąć znakomitych zdjęć, poczuć napięcie... I obejrzeć pierwszą z kilku eksplozji, które przyszykował widzom reżyser. To szybko z was nie ujdzie... Zwłaszcza, że film dopiero się zaczyna.

Fabuła tak naprawdę zostanie określona w dwóch kolejnych rozdziałach: utworzony został oddział specjalny do walki z nazistami – Bękarty, a ludzie którzy wchodzą w skład tej grupy nie przebierają w środkach, wystarczy im kij bejsbolowy, wiadro naboi i już są szczęśliwi. Oczywiście, dodać do tego trzeba skupisko Niemieckich żołnierzy walczących za Hitlera. Bez nich nie ma zabawy. Nie ma też skalpów.
Dowodzi nimi trzeci bohater tej historii: porucznik Aldo Raine, będący swoistym alter ego reżysera. To on czerpie najwięcej radochy w tym filmie. I to on podsumowuje cały film słowami: „Wiesz co, Utivich? Chyba stworzyłem arcydzieło” przy akompaniamencie śmiechu widzów.

I tutaj niestety muszę się poprawić – kilka akapitów wcześniej napisałem, jakoby film wymagał od Ciebie cierpliwości. Mój błąd. Bo mimo pozornie rozwleczonych scen, wręcz niepotrzebnych dialogów, bohaterów, uczucie znużenia nie powinno nikogo nawiedzić. Ponieważ wszystko tu tak naprawdę ma swoje miejsce, jest starannie zaplanowane. Służy mistrzowskiemu budowaniu napięcia, które rośnie stopniowo – widać, że Quentin ceni sobie dzieła Serio Leone, zwłaszcza jego „Dawno temu w Ameryce”, oraz miał ambicje pokazać, że niejaki Peckinpah to cholernie przereklamowany jest.
Do czego zmierzam? Do osławionych scen przemocy. Jak wynikało z licznych tekstów poświęconych temu filmowi jeszcze przed jego premierą, były zbyt brutalne. Co to znaczy, nie bardzo umiem wytłumaczyć. Faktem jest, że posoka leje się strumieniami, naboje szybko się kończą a krew ma bardzo ciemny odcień. Niestety muszę zasmucić tych, którzy są wrażliwi na punkcie którychś z wymienionych elementów. Przed nimi nie można zasłonić oczu, uszu. Nie zdążycie: one wyskakują niespodziewanie, szokują, trwając przy tym nie więcej niż 10 sekund. Ale pamiętajcie na przyszłość: to że masz przewagę, nie znaczy że wygrasz. Na wszelki wypadek strzelaj od razu. I tak zginiesz.

Tarantino włożył w te pojedyncze sekwencje całe swoje uczucie do tego filmu, to one w większości przypadków są punktami zwrotnymi w fabule. Pozwala im wybrzmieć, do ostatniej łuski upadającej na ziemię. Bez żadnych sztuczek w stylu spowolnienia czasu, gdzie denat przelatuje nad stołem rozrzucając przy okazji wszystko na nim. Tu jest tylko szybki montaż, gwałtowna muzyka i piękno przemocy po którym trudno dojść do siebie. Płonący film, gospoda... Tak, te sekwencje są genialne.

Przerwy pomiędzy nimi są wypełnione po brzegi perfekcyjnie wykonanymi elementami składniowymi każdego filmu, czyli: scenariuszem, aktorstwem, zdjęciami i muzyką. O dwóch ostatnich wspomniałem już pokrótce i uważam, że wystarczy. Scenariusz to głownie solidne dialogi, które zaskakują małą ilością „mięsa”. Jednak aktorzy zasłużyli na trochę więcej niż dwa zdania. Głównie dlatego, że zostali świetnie dobrani. Każdy po kolei idealnie wczuł się w odgrywaną postać, dali radę udźwignąć jej kicz i przerysowanie, nadając im nieprzyzwoitej dosłowności. Dzięki temu można podziwiać Brada Pitta, Christophera Waltza czy Omara
Dooma, którzy szarżują – ale z umiarem. Brawa!

Powinienem też zając jakieś stanowisko w kwestii tego, czy Tarantino dobrze zrobił, umieszczając swoją farsę w czasach największej tragedii XX wieku. Albo czy postąpił prawidłowo, przeinaczając prawdę historyczną – jeszcze ktoś jest gotów uwierzyć, że Hitler zginął w zamachu.
Powiem tak – to wcale nie są ważne kwestie. Właściwie, to dziwię się że komukolwiek udało się dopatrzyć w tym filmie takich treści. Równie dobrze można stwierdzić, że dziecko które rozwaliło wieżowiec z klocków w przyszłości zostanie terrorystą. To co, że przeinacza prawdę historyczną? Nikt jej w kinie rozrywkowym nie wymaga. A żartować można ze wszystkiego – oczywiście, w granicy rozsądku. Tego Quentinowi nie zabrakło – to mogę wam zaręczyć. Stworzył film jakby dojrzalszy od swoich poprzedników: mniej tu soczystych dialogów, a więcej wyczucia i precyzji. Zapowiada to dobrą zabawę już teraz, a jeszcze lepszą – w przyszłości. Fani Tarantino się cieszą, cała reszta – która pukała się w głowę podczas dekapitacji Marvina w „Pulp Fiction” – chyba jednak nie. Mi pozostaje nadzieja, że dzięki temu tekstowi, któryś zmieni zdanie.

8+/10