I w tym filmie tak właśnie się stało. Od tego trzeba zacząć że Soon-ja nie miała zbyt dużo do powiedzenia w sprawie wyjazdu, ale gdyby nie jest ślepa fascynacja Ameryką jej losy mogłyby się potoczyć inaczej, i nie skończyłaby w taki sposób .Przez prawie cały film czułem ścisk serca, jest wzruszający a zarazem poruszający.
Bardzo mnie zmartwiło to, żę cala sytuacja miała się przytrafić z początku Soon-yeong, która cechuje czysty altruizm, dziewczynka raz za razem pokazuje że liczy się dla niej rodzina, mimo że jest źle traktowana przez siostrę oraz wujka.
W tym filmie duże wrażenie zrobiła na mnie gra aktorska pary aktorów.
Cheon-hee Lee który wcielił się w Mang-taek, zagrał bardzo dobrze, ale warta podkreślenia jest jedna scena, ta zaczynająca się w toalecie, w której to Soon-ja oświadcza mu jak bardzo jest wdzięczna że ją posyła do Ameryki. Widać na jego twarzy zaniepokojenie i wahanie się, naprawdę rewelacyjnie to odegrał, w bodajże w dwóch kolejnych scenach w sklepie oraz w hotelu również widać jak targają nim emocje.
Drugą wartą do zapamiętania rolą jest:
Sae-ron Kim która wcieliła się w Soon-yeong ta aktorka pomimo tak młodego wieku, pokazuje swój kunszt aktorski już w kolejnym filmie, ale tutaj warto podkreślić scenę płaczu, w której Barbie przyjeżdża do jej domu i obie zaczynają płakać, Soon-yeong sceny płaczu nalezą do najtrudniejszych ale jej udało się odegrać rewelacyjnie, i myślę że to były prawdziwe łzy, które dodatkowo zyskały na tle tych zagranych przez Barbie, która odegrała to słabo (zresztą jak całość)
Ostatnia rola nie jest warta zapamiętania, ale można o niej wspomnieć Earl Jackson czyli Steve zagrał po prostu żałośnie, przez całość grał jakby miał koła w ..... , wypadł najgorzej, i to bez dwóch zdań.
Jako całość film wart obejrzenia, ciekawy temat, dobra gra aktorska i muzyka. Polecam 8/10