Do filmu planowałam podejść już jakiś czas temu. Po kilku tygodniach udało mi się go obejrzeć. Co mogę powiedzieć? Szerze, spodziewałam się po tej produkcji czegoś innego. Spodziewałam się filmu, który byłby bardziej dosłowny, ostrzejszy w swoim przekazie. Tytuł sugerował mi raczej wątek na tle seksualnym, problemy psychiczne bohatera X, który zabiera małe dziewczynki i upodabnia ich do barbie. Dostałam za to coś bardziej subtelnego, ale czy lżejszego w odbiorze? Wydaje mi się, że nie. Za złudnym spokojem i stonowaniem kryje się treść, która przeraża. Treść, która obwinia wiele osób za los jaki spotkał jedną z głównych bohaterek. Zaczynając od Soon-ja, która nieświadoma niczego, bezbronna niczym tytułowa lalka, poszła z prądem ku wyidealizowanej przyszłości. Została potraktowana jak rzecz, którą można handlować. Barbie, która mimo skruchy i świadomości nie zrobiła nic, by zmienić bieg wydarzeń. Uległa wobec ojca i w imię własnej siostry, która była dla niej ważniejsza. Czy miała prawo decydować o losie drugiego człowieka? Człowieka myślącego, z wolną wolą? Czy jej ojciec miał prawo decydować? Kosztem jednego życia uratować inne? Ważniejsze dla niego. Wujek, który świadomy tego co robi również pozostał bezczynny, wyraził zgodę na to co miało się stać. W tym przypadku pieniądze były dla niego ważniejsze.
Z filmu aż emanuje spokojem - spokojem, które przeraża, obezwładnia, kojarzy się z bezradnością, którą było widać w każdej minucie. Scena, w której Soon-yeong biegnie za samochodem, którego już nie było widać. Niespokojna i bezsilna. Bo cóż mogła zrobić? Było już za późno.

Film z jednej strony uczy odbiorców, żeby nie zmieniali się w tytułowe lalki barbie - bez woli i świadomości, bez możliwości głosu, podporządkowujące się innym, przekupne, uległe. Z drugiej strony ostrzega, że nie można zarządzać życiem drugiego człowieka. Nie można traktować go jak rzecz, wartościować i hierarchizować. Nikt nie ma do tego prawa.